Αχ εμείς οι άνθρωποι..
Περνάμε την ζωή μας σκεπτόμενοι συνεχώς, που είμαστε, που θέλουμε να φτάσουμε,
τι δεν έχουμε καταφέρει και κάπως έτσι περνάνε οι μέρες. Να σου περιγράψω μια
μέρα να καταλάβεις; Ξυπνάς, βιάζεσαι να ετοιμαστείς, τρέχεις να προλάβεις το
μετρό. Ουφ το πρόλαβες. Στριμώχνεσαι κάπως και περιμένεις. Μέχρι να φτάσεις στην στάση σου σκέφτεσαι..
Κάποιος σε σπρώχνει για να βγει, κάποιος τσακώνεται αλλά εσύ αδυνατείς να καταλάβεις. Είναι λες και μιλάτε άλλη γλώσσα. Θες να τους ακούσεις όμως υπάρχει κάτι μπροστά από το μυαλό σου, μπροστά από την καρδιά σου που δεν σε αφήνει να σκεφτείς, να νιώσεις. Φτάνεις και αρχίζεις να περπατάς γρήγορα.
Προσπερνάς μερικούς ανθρώπους, ο καφές που κρατάς έχει αρχίσει να τελειώνει και
πφφ θες κι’ άλλον. Φτάνεις στο γραφείο, στον φούρνο ή στο μαγαζί με καλλυντικά
που δουλεύεις, παίρνεις θέση και αρχίζεις δουλειά. Έχεις προθεσμίες, βιαστικούς
πελάτες και μια φασαρία μέσα στο μυαλό σου που απλά υπάρχει. Δεν ξέρεις τι
είναι.
Απλά το νιώθεις. Χαμογελάς λίγο, προσπαθείς να είσαι ευγενικός, όμως
κενό. Πήγε 5. Έχεις φύγει και τρέχεις να προλάβεις το μετρό. Γαμώτο δεν
πρόλαβες.
Κάποιος πιο χαλαρός σου έκλεισε τον δρόμο την στιγμή που θα έκανες το
βήμα και θα πηδούσες να προλάβεις. Την ξέρεις αυτή την στιγμή. Την στιγμή που
κλείνουν οι πόρτες και κάνεις την προσπάθεια να μπεις. Θυμώνεις με τον άνθρωπο
και κάθεσαι νευρικά να περιμένεις το επόμενο.
Φτάνεις σπίτι και
ησυχία. Θα χαλαρώσεις λίγο, θα κάνεις αυτά που κάνεις κάθε φορά, θα κοιμηθείς
και πάμε πάλι!
Όλα αυτά μια τρέλα.. Μήπως
είναι όντως έτσι η ζωή όταν δεν την ζεις; Μήπως πλέον έχουμε επιτρέψει στους
εαυτούς μας να κάνουν τα πάντα ρομποτικά; Και εκεί που θα προσπαθήσεις να την
δεις αλλιώς, να χαλαρώσεις Να σου πάλι οι σκέψεις. Πρέπει να τα κάνω όλα
γρήγορα. Δεν θα προλάβω. Γιαυτό είμαι νευρικός. Θα με προσπεράσει κάποιος, θα
χάσω την δουλειά μου... Και και και.. Ώπα!
Με αυτό το κείμενο μπορώ να σου πω Μια Μυστική Λέξη!
Cool! Χαλάρωσε!
Μπορείς να κάνεις τα
πάντα! Να είσαι στην ώρα σου εκεί που θες να πας, μπορείς όμως να ζεις
ταυτόχρονα. Μην αφήνεις τη ζωή και τους γρήγορους κάποιες φορές ρυθμούς να σε
καταπίνουν. Όσο θα περιμένεις το μετρό, έναν φίλο σου ή οτιδήποτε άλλο σου
προτείνω να χαζεύεις. Τους ανθρώπους, τα δέντρα (Ναι στην Αθήνα υπάρχει
πράσινο, υπάρχει ομορφιά) τα πουλιά που πετάνε. Υπάρχει παντού το μαύρο και το
άσπρο. Μια αποτυχία για παράδειγμα με ποιο χρώμα την ταυτίζεις; Εγώ πάλι είμαι
ακόμα κάπου στο Γκρι, το παλεύω. Όχι γιατί δεν μπορώ να την δεχτώ, να την
καταλάβω, να την αγαπήσω! Απλά ο φόβος δεν με αφήνει να την ζήσω!!
Ωπ σκέφτηκα πάλι; Να
χαμογελάς και να ζεις! Όχι λίγο! Πολύ!
Α! Και για μια
ευτυχισμένη ζωή, οι μέρες πρέπει να είναι επιμελώς σχεδιασμένες και οι νύχτες
αφημένες στην τύχη. Το είχε πει και ο Λάο Τσε! Κάτι θα ήξερε.
