Ξεκίνησα από τον εαυτό μου και άλλαξα τον κόσμο

Συχνά στην καθημερινότητά μου ακούω την φράση, "Ο άνθρωπος δεν αλλάζει" και με πιάνει μια κρίση αν όχι πανικού, μια κρίση φυγής. Θα μου πεις να φύγεις από που.. Τέλος πάντων.
Τι πάει να πει καλέ μου άνθρωπε, όπως έλεγε και ο Βέγγος ότι ο άνθρωπος δεν αλλάζει; Εγώ από τα 15 μέχρι τώρα έχω αλλάξει πολύ. Εσύ τι είσαι και δεν αλλάζεις;

Για κάποιο λόγο αυτή η φράση μου δημιουργεί ένα αίσθημα μελαγχολίας. Σκέφτομαι, πως θα αλλάξει ο κόσμος αν ο καθένας πιστεύει πως είναι αυτό και τίποτα άλλο; Πως μπορεί δηλαδή να δέχεται μόνο αυτό; Αδυνατώ να πιστέψω πως είμαι μόνο αυτό.

Βέβαια αυτό μπορεί να προσφέρει και μια ανακούφιση μια ψεύτικη ασφάλεια. Βλέπεις ποιος έχει την όρεξη για πνευματικά ταξίδια. Ποιος έχει όρεξη για σκέψη. Βολεύει να μένεις στάσιμος. Δεν σε κουράζει λες. Μα να σου πω κάτι; Αυτή η ακινησία σε πεθαίνει. Δεν το καταλαβαίνεις ε;

''Τον φοβάμαι αυτό τον άνθρωπο.. Αυτόν που δεν αλλάζει.. Αυτόν που μένει στάσιμος.. Αυτόν που θα σου πει, "πάει μεγάλωσα εγώ" και κουρνιάζει πάλι σε μια άκρη.''

Θες η απογοήτευση, τα παιδικά αυτά βιώματα που έχουν όλοι να λένε; Δεν ξέρω..

Ίσως εγώ δεν καταλαβαίνω. Συχνά μου λένε πως κάποια μέρα θα πέσω από το συννεφάκι μου -αχ, πόσοι έχουν μιλήσει για αυτό το συννεφάκι μου-, μόνο που εγώ αυτό το ονομάζω τρόπο σκέψης.

Πριν λίγο συνέβη ένα ατύχημα, όχι σοβαρό, ένας άνθρωπος έπεσε. Χτύπησε ελαφριά στο μέτωπο, κοντά στο μάτι. Όλοι έτρεξαν, νοιάστηκαν.
Ρε γαμώτο! Δεν μπορούμε να είμαστε μόνο αυτό και τίποτα άλλο!

Έχουμε έναν κόσμο να ομορφύνουμε, Τόσους ανθρώπους να αγκαλιάσουμε, Τόσα τραγούδια να πούμε.

Θα προσπαθώ για τον δικό μας κόσμο που τόσο έχω ονειρευτεί. Δεν γίνεται να μην υπάρχει.!