Πάλι απόψε εμφανίστηκες, τόσο ξαφνικά.
Όπως συνήθως άλλωστε.
Έχει περίεργο καιρό τελευταία και μου δημιουργεί ένα δυνατό
αίσθημα μελαγχολίας.
Βυθίζομαι στις σκέψεις μου με έναν τόσο διαφορετικό τρόπο.
Με έναν τρόπο που λίγοι μπορούν να καταλάβουν.
Δεν ξέρω αν με νιώθεις όσο εγώ. Αν νιώθεις την σκέψη μου.
Δεν ξέρω αν με νιώθεις όσο εγώ. Αν νιώθεις την σκέψη μου.
Είσαι συνέχεια στο μυαλό μου. Η ψυχή σου τότε με ακούμπησε τόσο
μαγικά.
Ποτέ δεν πίστευα σε τέτοιου είδους έρωτες. Δεν πίστευα μέχρι που
κούμπωσες τόσο καλά μέσα μου.
Δεν φοβήθηκα ποτέ περισσότερο. Μόνο εκείνη την στιγμή που σε
πρωτοαντίκρισα.
Δυσκολευόμουν από τότε...
Είχες ένα τόσο καθαρό και βαθύ βλέμμα. Πραγματικά με τρόμαζε η
ψυχή σου.
Τόσο καθαρή. Τόσο όμορφη.
Βρέχει πολύ αυτές τις μέρες και έχει βάλει κρύο...
Το ξέρεις έτσι; Πάντα έχω στην ζωή μου χώρο για σένα...
Τόσο χώρο που συχνά εγώ δεν χωράω...
Είναι άλλες φορές όμως που είμαι τόσο λίγη, που δεν μου φτάνω.
Προσπαθώ να με αγαπήσω περισσότερο, μα η αγάπη που σου έδωσα με
στέρεψε.
Δεν ξέρω αν με κατέστρεψε όπως πολλοί λένε.
Δεν πιστεύω στην καταστροφή.
Όταν κάποιος νιώθει δεν μπορεί να είναι κατεστραμμένος.
Η ψυχή πάντα έχει καταφύγιο για αυτούς που αγαπάνε.
Καταστροφή είναι να μην νιώθεις. Να είσαι κενός.
Και εγώ δεν είμαι! Νιώθω!
Mauri Toulipa
