Ποιος τόλμησε και ποιος έτρεξε να χαθεί
Νοεμβρίου 15, 2018
Τον περισσότερο χρόνο της ζωής μου τον περνάω παρατηρώντας
τους ανθρώπους. Μ΄αρέσει τόσο πολύ η ανθρώπινη ψυχή και όλες οι εκδοχές της.
Περνάμε τις ζωές μας προβληματισμένοι και δύσπιστοι απέναντι στα πάντα. Στις
σχέσεις και στις φιλίες μας. Απαιτήσεις και απογοητεύσεις. Περιπλανώμενοι
άνθρωποι σε ξένες ζωές.
Συνήθως τρέχουμε να κρυφτούμε, δεν βλέπουμε καθαρά. Νιώθουμε
ευάλωτοι τον περισσότερο καιρό. Δεν επενδύουμε ούτε σε ανθρώπους αλλά ούτε σε
όνειρα. Τρομαγμένοι. Ίσως έτσι μας θέλουν. Αλλά εγώ αγαπώ. Και εσένα και όλους
τους διαδοχικούς ανθρώπους μου. Δεν με πειράζει αν δεν το καταλαβαίνουν όλοι
πάντα. Δεν με πειράζει όταν αμφιβάλλουν για μένα. Εγώ ξέρω. Ίσως και αυτοί να
ξέρουν.
Βλέπω πρόσωπα και εκφράσεις. Ακούω μελωδίες και συνήθως νιώθω έντονα τα πάντα. Θα βρέξει. Έχει τόσο καιρό να βρέξει. Μπορώ να περπατήσω όμως παντού.
Δεν φοβάμαι. Σε είδα προχθές. Φορούσες το αγαπημένο μου φούτερ και ήσουν
χαρούμενος. Ήμουν και εγώ. Πάντα μιλάνε για αγάπη οι άνθρωποι. Έχουν όλοι
αγαπήσει και αφεθεί σε έναν άνθρωπο. Πόσο τόλμη θέλει η αγάπη. Πόσο θάρρος
χρειάζεται για να αγαπάς και να ξεγυμνώνεις την ψυχή σου σε κάποιον άλλον.
Ήμουν στο αγαπημένο μας καφέ. Θυμάσαι; Στο τραπέζι που ήταν
πάντα διαθέσιμο για εμάς. Για τις πολύωρες κουβέντες μας. Δεν βαρέθηκα ποτέ. Έμενα εκεί να κοιτώ τα χείλη σου. Τα χέρια σου. Τον τρόπο που κινείσαι στο χώρο. Η
φωνή σου πάντα μελωδία στο αυτί μου. Πως αλλιώς να περιγράψεις άραγε τον έρωτα;
Έχει περάσει καιρός από τότε. Τώρα είσαι απλά περαστικός.
Στέκομαι κρυφά σε σημεία που περνάγαμε και περιμένω. Ίσως αυτό να μου έμεινε.
Ίσως είναι η κρυφή ελπίδα που έχω μέσα μου. Να σε δω. Και κάποιες φορές σε βλέπω
και αυτό μου αρκεί. Μην ξεχνάς πως ακόμα και έτσι σε ξέρω καλύτερα από τον
καθένα. Δεν διστάζω να το εκφράσω. Άλλωστε το ξέρεις και εσύ πολύ καλά αυτό.
Ο έρωτας είναι σίφουνας. Δεν δέχεται λιγότερα. Δεν δέχεται
εκπτώσεις.
Τώρα που λείπεις κλαίω πιο συχνά. Είναι που δεν ξέρω πως να
γεμίσω το χώρο που άφησες κενό. Είναι που η θλίψη τριγυρνάει και μου κάνει
παρέα.
Πέρασα καιρό που δεν ένιωθα. Με είχε μουδιάσει η απουσία σου.
Όμως σε είδα και μετά σαν να ξύπνησα. Δεν ξέρω πως να βιώνω τα συναισθήματα της
καθημερινής μου τρέλας. Βλέπω περαστικούς ανθρώπους και σκέφτομαι τι να απέγινε
τόση αγάπη. Αναρωτιέμαι ποιος τόλμησε και ποιος έτρεξε να χαθεί.
Σήμερα σκέφτομαι να με πάω σινεμά. Από τις αγαπημένες μας
συνήθειες. Ήμουν και θα είμαι πάντα αυτή η αφελής που ταυτίζεται με
τα πάντα. Με τις σχέσεις, τη ζωή, τους ανθρώπους.
Είναι που ξέρω να τους νιώθω τόσο καλά. Άρχισε να βρέχει. Θα
αφήσω τις σταγόνες να κυλήσουν επάνω μου. Σαν να με χαϊδεύεις. Πηγαίνω όμως τώρα. Η ζωή σήμερα έχει
πρεμιέρα. Δεν θέλω να την χάσω!
0 Comments