Δεν είσαι αυτό που σου είπαν ότι είσαι
Δεκεμβρίου 11, 2018
Θα σας πω μια ιστορία.
Κάποτε πριν από αρκετά χρόνια ήταν η Σοφία, μοναχοπαίδι από μικροαστή οικογένεια. Τα πράγματα στο σπίτι ήταν ήσυχα μόνο που... υπήρχαν κάποιοι άγραφοι κανόνες. Η Σοφία τον περισσότερο καιρό τον περνούσε στο δωμάτιό της διαβάζοντας βιβλία. Πότε-πότε συναντούσε τους φίλους της και περπατούσαν σε όλο το χωριό. Κάποιες φορές και παραέξω.
Αυτό που λάτρευε ήταν να κοιτάει τα αστέρια, αυτή η απεραντοσύνη την μάγευε. Είχε και ένα παλιό ποδήλατο. Πρέπει να της το είχαν χαρίσει τα ξαδέρφια της. Ήταν κουραστικό στις ανηφόρες και στις μακρινές αποστάσεις, όμως η ίδια δεν ανησυχούσε. Είχε δυνατά πόδια. Άλλωστε ήξερε πως θα έχει καλύτερο στο μέλλον, ιδανικό για αναβάσεις.
Τα μεσημέρια έπρεπε όλα τα παιδιά να είναι σπίτι. Ένας από τους άγραφους κανόνες. Υπήρχαν αρκετοί μύθοι τότε για το τι συμβαίνει «έξω» τα μεσημέρια. Η Σοφία είχε καλή σχέση με την μαμά της. Ήταν καλή γυναίκα και δουλευταρού. Είχε περάσει δύσκολα βέβαια. Ο λόγος της δεν είχε βαρύτητα, δεν είχε δύναμη. Ο πατέρας της παλαιών αρχών άντρας. Με το χέρι στο τραπέζι που λέμε. Γλυκές στιγμές μαζί του λίγες. Δεν ήταν κακός, απλά έτσι είχε μάθει. Άλλα χρόνια εκείνα.
Η μικρή Σοφία πότε τρόμαζε με τις φωνές και πότε αδιαφορούσε... Όσο μεγάλωνε φυσικά το δεύτερο κυριαρχούσε. Ο φόβος υπέβοσκε κάπου στο βάθος, αλλά η ίδια πάλευε. Πότε με το μέσα της και πότε για τα όνειρά της.
Είχε μια καλή φίλη η Σοφία. Την έλεγαν Θοδώρα. Μπορεί να ήταν
κορίτσια, αλλά η συμπεριφορά τους ήταν άκρως αγορέ. Τότε υπήρχαν αρκετές
λαθεμένες αντιλήψεις. Στερεότυπα ίσως. Είχαν φτιάξει κάποτε οι δυο τους ένα
δεντρόσπιτο και εκεί έκρυβαν όλα τους τα όνειρα. Όλα όσα δεν έπρεπε να ξέρουν οι
άλλοι. Στο παιδικό τους το μυαλό όλα ήταν δυνατά. Οι άνθρωποι αυτό κάπου το
χάνουμε στη συνέχεια, γιατί μας περνάνε για τα καλά τον φόβο μέσα μας. Φόβο της
αποτυχίας. Φόβος του αγνώστου. Ένας γενικότερος φόβος.
Τα παιδιά έχουν κάτι ωραίους μηχανισμούς, που εξουδετερώνουν
τις δυσκολίες. Δηλαδή δεν δέχονται να σκάνε πολύ γι΄αυτές, γιατί ξέρουν πως
όταν έρθουν θα έχουν τις κατάλληλες υπερδυνάμεις για να τις εξαφανίσουν. Κάπως
έτσι κατευθύνονται αμέσως στον στόχο.
Όσο μεγάλωνε η Σοφία μαζευόταν. Έκοβε και έραβε τα όνειρά της
στα μέτρα των άλλων. Σπούδαζε κάτι που ήταν πολύ καλό, αλλά όχι για την ίδια.
Κάποια στιγμή πάλεψε για το αντίθετο, αλλά τα φτερά που είχαν αρχίσει να
βγαίνουν στην πλάτη της, τραυματίστηκαν. Κάπου στην πάροδο του χρόνου ξέχασε
τις υπερδυνάμεις που είχε σαν παιδί. Ξέχασε για λίγο το όνειρο. Προχώρησε στα
βήματα των άλλων. Όμως ξέρετε κάτι; Το όνειρο υπάρχει ακόμα μέσα της. Έχει
θαφτεί για λίγο. Όμως εγώ σαν Θοδώρα ξέρω. Τα είχαμε μοιραστεί στο δεντρόσπιτό μας.
Δεν είμαστε ποτέ αυτό που μας λένε οι άλλοι ότι είμαστε. Δεν
είμαστε καλά-καλά αυτό που πιστεύουμε εμείς ότι είμαστε. Και όλα αυτά για
είμαστε πολυδιάστατοι. Αλλάζουμε, εξελισσόμαστε και αναθεωρούμε. Δεν είσαι τα
παιδικά σου τραύματα. Δεν είσαι οι επιλογές των άλλων.
Είσαι μόνο Εσύ και τα όνειρά σου.
See You Soon, Mauri Toulipa
0 Comments