"Πίνω έναν οριακά κακό καφέ και ακούω ποίηση.
Μέχρι να επανέλθω στα φυσιολογικά μου μιλήστε μου μόνο ψιθυριστά.
Μην προσπαθήσετε να μπείτε βίαια στον κόσμο μου.
Θα σας αγνοήσω."
See You Soon, Mauri Toulipa
Πριν καιρό σε συνάντησα και από εκεί που δεν το περίμενα έγινες ο κόσμος μου.
Και μου έκλεψες όλες μου τις λέξεις.
Δηλαδή ό,τι πιο πολύτιμο είχα.
Τώρα με κάποιον τρόπο τις κατευθύνεις.
Λέξεις με τόσα συναισθήματα.
Και όλες δικές σου.
Τελευταία προσπαθούσα πολύ να γράψω για εμάς. Για αυτόν τον περίεργο δικό μας κόσμο.
Έγραφα και έσβηνα όλη την ώρα.
Έτσι με έβρισκαν οι τελευταίες εβδομάδες. Μόνη μου με μερικές λέξεις αγκαλιά.
Και Πίστεψέ με.
Αδυνατούσαν να βγουν και να αποτυπωθούν όλα αυτά που υπήρχαν στο μυαλό μου.
Τόσο θολές σκέψεις, που αρνούνταν κατηγορηματικά να μπουν σε μια σειρά.
Ένα βράδυ μίλησες για τον έρωτα και κάπου στα λόγια χάθηκα...
Χάνομαι συχνά βασικά τελευταία.
Τόσο που ακόμα και εγώ ανησυχώ καμιά φορά.
Να σε χαζεύω.
Αυτό το τόσο απλό πράγμα ήθελα.
Απλά να υπάρχεις κοντά μου, δίχως πολλά λόγια.
Που και που όμως τολμούσα να αναζητώ περισσότερα.
Ένα τυχαίο άγγιγμα ή ακόμα και ένα φευγαλέο ψιθύρισμα.
Πάντα έλεγες πως είμαι ιδιαίτερη και ευαίσθητη. Έλεγες πως ένιωθες την ψυχή μου χωρίς ιδιαίτερες μεταφράσεις.
Τα λόγια μου τα νιώθω πια τόσο λειψά που δεν μπορώ καν να δώσω μια εξήγηση σε όλο αυτό.
Ίσως αύριο οι λέξεις μου να μου επιτρέψουν να ψελλίσω κάτι από αυτό που υπάρχει.
See You Soon, Mauri Toulipa
Ζούσα αγκαλιά μαζί με όλες μου τις αισθήσεις τελευταία.
Τα βράδια δεν ήθελα πια να κοιμάμαι. Και τα πρωινά μάλλον δεν έλεγα να ξυπνήσω.
Κάτω από τα σκεπάσματα, ζεστή και ήσυχη σκεφτόμουν.
Έψαχνα τρόπους άλλοτε διαφυγής και άλλοτε τρόπους να είμαι εκεί.
Καμία φορά παρατάω τις σκέψεις μου στη μέση μπας και ησυχάσω.
Μετά φοράω το όμορφο κοστούμι μου και βγαίνω στον κόσμο.
Και μετά εσύ χαμογελάς και λίγο αργότερα χάνεσαι.
Και σε ψάχνω.
Και μετά δακρύζεις και πονάω.
Και δεν μιλάω, ούτε τολμάω.
Είναι ένας τρόπος για να συνεχίζω τη ζωή μου χωρίς ιδιαίτερες αλλαγές και διακυμάνσεις.
Και ας μην είναι ακριβώς αυτό που θέλω.
Παπλώματα. Ζέστη. Εγώ και εσύ.
Και πάλι από την αρχή.
Τα βράδια δεν ήθελα πια να κοιμάμαι. Και τα πρωινά μάλλον δεν έλεγα να ξυπνήσω.
Κάτω από τα σκεπάσματα, ζεστή και ήσυχη σκεφτόμουν.
Έψαχνα τρόπους άλλοτε διαφυγής και άλλοτε τρόπους να είμαι εκεί.
Καμία φορά παρατάω τις σκέψεις μου στη μέση μπας και ησυχάσω.
Μετά φοράω το όμορφο κοστούμι μου και βγαίνω στον κόσμο.
Και μετά εσύ χαμογελάς και λίγο αργότερα χάνεσαι.
Και σε ψάχνω.
Και μετά δακρύζεις και πονάω.
Και δεν μιλάω, ούτε τολμάω.
Είναι ένας τρόπος για να συνεχίζω τη ζωή μου χωρίς ιδιαίτερες αλλαγές και διακυμάνσεις.
Και ας μην είναι ακριβώς αυτό που θέλω.
Παπλώματα. Ζέστη. Εγώ και εσύ.
Και πάλι από την αρχή.
See You Soon, Mauri Toulipa
