Η σκιά της γύμνιας

"Η ψυχή δεν καθρεφτίζεται στον καθρεφτη, παρά μονάχα στα κατάλληλα μάτια"

Πόσο φοβούνται την γύμνια τους οι άνθρωποι θλιμμένε άνθρωπε. 
Μην κλαις γι'αυτούς. Έτσι έμαθαν, έτσι έκαναν.
Υπάρχουν ακόμα παραμύθια και δράκοι φυσικά, αλλά μην φοβάσαι. 
Οι άνθρωποι βλέπεις είναι ανόητοι. Γεννήθηκαν γυμνοί και αληθινοί. Ζούσαν και αγκάλιαζαν τα συναισθήματά τους. Τώρα πιστεύουν πως η γύμνια τους είναι ντροπή. 
Την φοβούνται την γύμνια τους οι άνθρωποι. Εσύ όμως μην κλαις.
Νιώθουν αδύναμοι που λες και αυτό τους αγχώνει. 
Προσπαθούν να καμουφλάρουν οτιδήποτε τους "εκθέτει", ας πούμε την ψυχή τους. Ξέρεις θλιμμένε άνθρωπε φοβούνται την ψυχή τους γιατί αυτή είναι θαρραλέα και δεν υπολογίζει. Έχει μόνο την δύναμη να νιώθει και αυτό οι άνθρωποι δεν το θέλουν. 
Βρίσκουν λοιπόν διάφορους τρόπους να αμύνονται. 
Χρησιμοποιούν ξύλινες λέξεις που συνηθίζουν να είναι ανούσιες, κουβεντιάζουν την επικαιρότητα που πλασάρει η τηλεόραση, χαζεύουν την επιφανειακή γύμνια, δεν κοιτούν στα μάτια. Αναλώνονται πεισματικά στο εφήμερο και δεν έχουν ιδέα που τελικά βρίσκονται. 
Κάνουν παρέα με ανόητους επιφανειακούς που δεν έχουν ιδέα για τι πράγμα μιλάω. Μην κλαις θλιμμένε άνθρωπε. 
Έτσι έμαθαν, έτσι έκαναν. 
Περίγελοι της ψυχής που βουβά δακρύζει. 
Δεν είναι για σένα αυτά. Στιγμή μην τα πιστέψεις. 
Μπροστά στο "πάθος" τους σιωπούν. Δεν λένε κουβέντα.
Αν συμβεί και κάποιος δει καλύτερα στις σκιές τρομάζουν. Πανικοβάλλονται.
Σε καμία περίπτωση δεν θα εκτιμήσουν την ματιά σου. 
Ή πιο σωστά και να την εκτιμήσουν, θα τρέξουν. 
Έχουν πάντα τάσεις φυγής απ' ότι τους αναγνωρίζει. 
Θλιμμένε άνθρωπε θέλω να σε παρηγορήσω και γι'αυτό θα σου πω κάτι και πάντα να το κρατάς φυλαχτό. 
Αν καμιά φορά τους δεις γυμνούς μην τους το πεις. 
Προσποιήσου πως δεν είδες τίποτα. 
Ίσως έτσι να μείνουν ήσυχοι σε μια γωνία της ύπαρξής σου. 
Αν τους θες έτσι φυσικά.
Ανήμπορους να υπερασπιστούν τα ιδανικά τους. 
Ανήμπορους να αντικρίσουν την γύμνια τους και να την αγκαλιάσουν. 
Αυτό είναι δική σου επιλογή. Μόνο μην κλαις. 
Η μάλλον κλάψε, αλλά μετά προχώρα. 
Σε αυτούς τους ανθρώπους μην μιλάς για τα πάντα. 
Δεν αντέχουν ας πούμε να μιλάνε για την αγάπη, την τρέλα και το όνειρο. 
Για την ψυχή μην τους κάνεις λόγο. Ειδικά για την ψυχή.
Θα τους ξυπνήσεις αυτό που έχουν βάλει για ύπνο.
Είναι εύκολο αν το σκεφτείς. Οτιδήποτε θες να μοιραστείς πράξε το αντίθετο.
Μόνο έτσι μένουν.
Έτσι νιώθουν ασφαλείς. 
Αλλά όπως και να έχει, ότι και να επιλέγεις να κάνεις με αυτούς εσύ ξέρεις. 
Και πάντα θα ξέρεις. 
Ακόμα και αν με τα χρόνια δυναμώνουν την πανοπλία τους.
Μονάχα μην κλαις άλλο.
Λοιπόν όπως αντιλαμβάνεσαι εδώ τελειώνει η ιστορία. 
Η επιλογή εξακολουθεί να είναι στο χέρι σου, είτε είσαι ο θλιμμένος είτε ο "άλλος" θλιμμένος.