Ιστορίες από τα απέναντι μπαλκόνια

Φεβρουαρίου 20, 2020

17 Φεβρουαρίου

9 π.μ

Το ξυπνητήρι χτύπησε ακριβώς στις 9. Έπρεπε να το είχα βάλει νωρίτερα. Παραγγέλνω καφέ, όσο βρίσκομαι κάτω από τα σκεπάσματα. Πρέπει να ετοιμαστώ και να βγάλω την Λούνα βόλτα. Ο καφές ήρθε την ώρα που έβαζα τα παπούτσια μου. Ανοίγω, χαμογελώ στον φίλο μου -που τον έχω μάθει πια-, πληρώνω και κλείνω την πόρτα. Η πρώτη γουλιά είναι πάντα η καλύτερη στιγμή μου. Έχει ωραία μέρα αλλά ο χρόνος μας επιτρέπει μια σύντομη βόλτα.

10 π.μ

Διαβάζω έχοντας μπροστά μου το Laptop, τις σημειώσεις και τον καφέ μου. Όλα καλά! Στα απέναντι μπαλκόνια χτυπάει ο ήλιος. Όχι σε όλα. Μια κυρία απλώνει τα ρούχα της. Αναρωτιέμαι που είναι ο παππούς που έβλεπα συνέχεια σε αυτό το διαμέρισμα και που ζούσε μόνος. Θα ήθελα να δω αν είναι καλά. Στο δίπλα μπαλκόνι ένα παιδί απλώνει τα ρούχα. Είναι η ώρα τέτοια. Χτυπάει και εκεί ο ήλιος. Θυμάμαι ένα βράδυ του καλοκαιριού –που όλα είναι ανοιχτά- να βγαίνουν φωνές από το ίδιο σπίτι. Θλίψη. «Πέρασαν αυτά. Τώρα είναι ήρεμος και καλά». Ίσως. Μάλλον!

Ο παππούς στο δίπλα μπαλκόνι ζει και αυτός μόνος. Αυτός είναι πάντα μόνος. Τινάζει μια κόκκινη κουβέρτα. Η Λούνα τον παρατηρεί από το μπαλκόνι και καμιά φορά γαβγίζει. Θα ήθελα να του χαρίσω πέντε λεπτά κουβέντας. Ντρέπομαι λίγο. Δεν μιλάω εύκολα.

Η μοναξιά βλάπτει όσο και το τσιγάρο¹λένε οι έρευνες. Η μοναξιά μπορεί να οδηγήσει σε πρόωρο θάνατο. Η μοναξιά μπορεί επίσης να επηρεάσει τον προμετωπιαίο φλοιό, περιοχή του εγκεφάλου που ευθύνεται για την αυτοσυγκράτηση σχετικά με καταχρήσεις όλων των ειδών².

Ο ήλιος πήγε και στα δίπλα μπαλκόνια.

See You Soon, Mauri Toulipa