Τι χρώμα έχει για σένα η ελευθερία;
Φεβρουαρίου 24, 2020
Ο χρόνος που περνάς όταν είσαι μόνος σου είναι ίσως ο σημαντικότερος χρόνος για τον εαυτό σου και την εξέλιξη της προσωπικότητάς σου. Για κάποιον λόγο το να είσαι μόνος και να κάνεις πράγματα μόνος κάπως έχει ενοχοποιηθεί. Πρώτα από εμάς τους ίδιους και στην συνέχεια από όλους τους υπόλοιπους.
Γιατί γίνεται αυτό;
Στην πραγματικότητα γίνεται γιατί
με το να είμαστε μόνοι νιώθουμε περισσότερο εκτεθειμένοι, και λιγότερο
προσιτοί. Εμείς οι άνθρωποι τείνουμε από μικρή ηλικία να προσπαθούμε να
ενταχθούμε σε μια ομάδα για να είμαστε αποδεκτοί από το σύνολο. Αυτό μας
ακολουθεί και στην συνέχεια της ηλικίας μας, μεγαλώνοντας, μην μπορώντας
ουσιαστικά να σταθούμε ποτέ μόνοι μας, αυτόνομοι, διαφοροποιημένοι και
ανεξάρτητοι. Μαθαίνουμε να παπαγαλίζουμε, να συμφωνούμε και να ακολουθούμε το
πλήθος.
Γιατί όμως μας φοβίζει η παρέα του εαυτού μας;
Ίσως γιατί δεν μαθαίνουμε ποτέ να
τον ακούμε. Να μας ακούμε. Να ακούμε αυτά που πραγματικά θα θέλαμε να
μοιραστούμε, να συζητήσουμε και να αποδεχτούμε. Μεγαλώνουμε με τόσους περιορισμούς
που φαντάζει κάποιες φορές αδύνατο να τολμήσουμε να εκθέσουμε τον εαυτό μας
στους άλλους. Και το άσχημο είναι πως τις περισσότερες φορές τους περιορισμούς μας τους βάζει το ίδιο μας το μυαλό. Έτσι είναι εύκολο να βάζουμε τις επιθυμίες μας, τις σκέψεις μας
και τις διαφωνίες μας κάτω από το χαλάκι και εν τέλει να αυτοπεριοριζόμαστε για
να είμαστε "ίδιοι" με όλους τους άλλους -ίσως εξίσου δυστυχισμένους-,
χωρίς τον φόβο της απόρριψης ή κάποιας ενδεχόμενης ταπείνωσης.
Έτσι, αφού έχουμε κομματιάσει για τα καλά τα όνειρα μας, τις επιθυμίες μας και τα πιστεύω μας, καταλήγουμε να δυσανασχετούμε με την μοναξιά μας. Την φοβόμαστε στην ουσία γιατί δεν μπορούμε πραγματικά να αντιμετωπίσουμε τον εαυτό μας. Είναι κατά κάποιον τρόπο σαν να έχουμε προδώσει τον μοναδικό άνθρωπο που θα έχουμε πάντα συνοδοιπόρο σε αυτό το ταξίδι που ονομάζεται Ζωή.
Αν έχουμε κάνει όλα αυτά πως να τολμήσουμε να μας κοιτάξουμε στα μάτια;
Έχετε ποτέ σκεφτεί ή έστω αναρωτηθεί γιατί να αξίζει μια κάλπικη και προστατευμένη ζωή; Αν υποθέσουμε ότι δεν υπάρχουν άλλες ζωές και υπάρχει μόνο αυτή, να αξίζει όλο αυτό που δημιουργούμε γύρω μας και μέσα μας;
Κάπως έτσι περνάνε τα χρόνια και δυσκολευόμαστε να αποδεχτούμε πως τα κάναμε θάλασσα, και πως δεν ήμασταν όσο αληθινοί θα μπορούσαμε να είμαστε με τον εαυτό μας και με τους ανθρώπους που καταφέραμε να αγαπήσουμε σε αυτή την ζωή. Και όταν μάλιστα, κάποιος άλλος καταφέρει να διαφοροποιηθεί από το σύνολο και ασχοληθεί με την ουσία του όλου πράγματος, εμείς γινόμαστε θηρία, έτοιμα να επιτεθούμε στον δυνατό, κατά τα άλλα ανόητο δήθεν για εμάς. Και δεν συμβαίνει αυτό επειδή έχουμε κάτι "προσωπικό", αλλά συμβαίνει μόνο για έναν άλλον λόγο.
Συμβαίνει γιατί εκείνη την στιγμή νιώθουμε μικροί και ανόητοι, μπροστά σε αυτό το παιδί που έχει κρυφτεί μέσα μας και κλαίει. Θυμώνουμε όταν κάποιος μας δείχνει πόσο λάθος το έχουμε πάει. Θυμώνουμε όταν καθρεφτίζεται μπροστά μας ένα όνειρο που είχαμε και που προδώσαμε για τον καθωσπρεπισμό μιας κοινωνίας που δήθεν μας δέχεται και μας αποδέχεται.
Και το χειρότερο;
Είμαστε και εγωιστές! Δεν τολμάμε να παραδεχτούμε το λάθος που κάναμε και μας φυλάκισε -με την άδειά μας φυσικά- σε μια καθημερινότητα που διόλου μας ταίριαζε.
Γι' αυτό γινόμαστε θηρία. Γι'
αυτό κρίνουμε και κατακρίνουμε. Γι' αυτό γινόμαστε άδικοι, αλαζόνες και
ανάξιοι σύντροφοι. Πως να αποδεχτούμε οποιονδήποτε άλλο, όταν οι ίδιοι έχουμε
καταδικάσει τον ίδιο μας τον εαυτό;
Είναι όμως αργά να μείνουμε μόνοι;
Ακόμα και σε αυτό πολλές φορές είμαστε αχάριστοι.
Ορίζουμε και βάζουμε σε κουτάκια ακόμα και τον χρόνο.
Ορίζουμε και βάζουμε σε κουτάκια ακόμα και τον χρόνο.
Άλλωστε στα πάντα δεν το κάνουμε;
Ποτέ δεν είναι αργά για τίποτα, αρκεί να αποδεχτούμε την ζωή και την υπόστασή μας ως έχει. Δεν είμαστε μονόχρωμοι. Είμαστε όλες οι αποχρώσεις. Και για να μάθουμε να τις αναγνωρίζουμε χρειάζεται να μάθουμε να βλέπουμε. Από την αρχή και ουσιαστικά. Να μάθουμε να βλέπουμε την ουσία και το βάθος στα πάντα. Ας απαιτήσουμε από τον εαυτό μας λοιπόν τον χρόνο που του στερήσαμε και ας επαναπροσδιορίσουμε την αξία της ζωής μας. Γιατί η αξία μας δεν συμβιβάζεται με ξένα καλούπια που προσεχτικά μας δόθηκαν.
«Όταν ζεις για μακρύ διάστημα στο βάθος μιας σκοτεινής σπηλιάς θα σιχαθείς το φως του ήλιου. Και το πιθανότερο είναι ότι τελικά τα μάτια σου θα χάσουν τη δύναμη να αντέχουν. Να γιατί καταλήγουμε να μισούμε το φως του ήλιου»*.
Τι χρώμα έχει για σένα η ελευθερία;
*Απόσπασμα από το βιβλίο "Άκου ανθρωπάκο" του Βίλχελμ Ράιχ.
See You Soon, Mauri Toulipa
0 Comments