Αποδημητικά πουλιά || Μικρό χρονικό

[Μέρος 1ο: Στο βάθος μιας παραλίγο ανυπαρξίας (Μικρό χρονικό) ]
Καραντίνα, Μέρα 8

Όλα ξεκινάνε όταν ξυπνάμε.. σωστά; Εγώ δεν είμαι σίγουρη. Μάλιστα όταν κοιμάμαι είναι η καλύτερή μου. Βλέπω συνήθως πως πετάω, εδώ και εκεί. Νιώθω ελεύθερη και κάπως ανάλαφρη. Αποδημητικά πουλιά! Πόσο τα ζηλεύω. Εγώ ποτέ δεν κατάφερα να φύγω. Το ερώτημα όμως που πάντα μένει αναπάντητο στο μυαλό μου, είναι το κατά πόσο ήθελα πραγματικά να φύγω. 

12:00 μ.μ 

Χτυπάει το τηλέφωνο.. Η αδερφή μου θα είναι. Νυστάζω ακόμα, κοιμήθηκα στις 5! 
Θα κάνω καφέ και θα την πάρω. Ο καιρός θα έλεγα πως είναι μια χειμωνιάτικη άνοιξη. Σαν να νιώθει και αυτός την θλίψη του κόσμου. Δύο κουταλιές καφέ, τρεις ζάχαρη. Όσο το γκαζάκι σιγοκαίει, ντύνομαι. Την γκρι φόρμα μου ξανά. Λίγο νερό στο πρόσωπο και ο καφές είναι έτοιμος. 

-Έλα, Έλσα. Πως είστε;
-Καλά όλοι. Σε ξύπνησα; 
-Δεν πειράζει, έκανα καφέ και σε πήρα. Διαβάζω τα βιβλία που μου έστειλες. Από πάντα ήξερες πως να μου δίνεις το χάδι σου, έστω και από απόσταση. Εσύ ήξερες! Πάντα ξέρεις. 
-Μυρτούλα μου. Πως είναι η Πέρσα; Μπλέκεται στα πόδια σου όλη την ώρα ε;
-Ναι κλασσικά. Μεγαλώνει και αυτή. Είδα μια ταινία και σκέφτηκα πως θα σου αρέσει. Λέγεται "Eat, Pray, Love". Στο Μπαλί λένε, για να είσαι ευτυχισμένος πρέπει να ξέρεις που είσαι κάθε στιγμή. Υπέροχο ε; Το επεξεργάζομαι αυτό τελευταία. 
-Έχει και Μπαλί η υπόθεση; Θα την δω σίγουρα! Πρέπει να σε αφήσω τώρα. Εμείς εδώ είμαστε έτοιμοι για ύπνο. 
-Σ'αγαπώ πολύ. Φιλιά.

Σιωπή

Έπιασε βροχή.

Θα δω κάποιο ντοκιμαντέρ για τα αποδημητικά πουλιά. 
Κάποια μέρα ποιος ξέρει. Ίσως καταφέρω και εγώ να μάθω να φεύγω! 

See You Soon, Mauri Toulipa