Τηλεφωνητής || Μικρό Χρονικό

***

Καραντίνα, Μέρα 16

Τηλεφωνητής

"Μυρτώ Γεια. Σκεφτόμουν μέρες να σου τηλεφωνήσω.. να δω τι κάνεις. Είσαι καλά; Ήλπιζα να σήκωνες το τηλέφωνο, αλλά έχεις αναγνώριση και δεν ξέρω κατά πόσο θέλεις πλέον να με γνωρίζεις. Πέρασαν μέρες. Δεν βγαίνω καθόλου από το σπίτι. Είμαι μόνος.. σου λέω αλήθεια. Πρέπει να σου εξηγήσω. Θέλω να σου εξηγήσω. Η Πέρσα είναι καλά; Δεν εμφανίστηκα νωρίτερα. Τα έχω κάνει όλα σκατά. Μυρτώ λυπάμαι. Αλήθεια λυπάμαι. Λίγο χρόνο ζητάω. Θα μου τον δώσεις; Φιλιά, Πέτρος"

Καραντίνα, Μέρα 17

Και αν όλα ήταν από την αρχή λάθος, πόσες πιθανότητες είχαμε να τα απαρνηθούμε; 

Ο Φρόιντ είχε πει κάποτε, "Από λάθος σε λάθος, ανακαλύπτει κανείς όλη την αλήθεια".

Στο τέλος όμως, πως θα νιώθουμε πραγματικά από την πορεία μας;

Καραντίνα, Μέρα 18

Η μεγαλύτερη μου δυσκολία πάντα ήταν το να προχωράω παρακάτω. Να μην δέχομαι τα πισωγυρίσματα των άλλων. Όμως αυτή την φορά νιώθω πως τα πράγματα έχουν αλλάξει. Δεν είμαι όπως παλιά και απ' όσο φαντάζομαι δεν θα γίνω ξανά τόσο αφελής. Ή τώρα που το σκέφτομαι και καλύτερα δεν είναι όλο αυτό θέμα αφέλειας. Θα έλεγε κανείς πως είναι μια ανέλπιστη ελπίδα ουσιαστικής εξέλιξης της οποιαδήποτε σχέσης. Δεν ξέρω αν θέλω να τηλεφωνήσω στον Πέτρο. Κάποτε ήταν ένας μεγάλος έρωτας όλο αυτό. Τώρα τα πράγματα έχουν αλλάξει. Εμείς έχουμε αλλάξει. 

Αυτές τις μέρες φιλοσόφησα τα πράγματα και την ζωή μου σε μεγάλο βαθμό. Πάντα δηλαδή φιλοσοφώ τα πράγματα, όμως αυτή η παγκόσμια παύση ησύχασε τα περισσότερα πνεύματα και μου έδωσε χρόνο. Ουσιαστικό χρόνο. 

Δεν χρειαζόταν να βιαστώ για να προλάβω κάτι ή κάποιον, έτσι σιώπησα και εγώ. Στην αρχή δεν ένιωθα κάπως διαφορετικά, όμως σταδιακά κάτι άλλαζε.
Άκουγα τις σκέψεις μου, παρατηρούσα το σώμα μου, έβλεπα τα σκαμπανεβάσματα της διάθεσής μου. Απέκτησα καλύτερο αυτοέλεγχο. Αγάπησα περισσότερο τα βήματά μου. Πόσες φορές δεν χανόμαστε εμείς οι άνθρωποι περιμένοντας κάτι; Οποιοδήποτε κάτι.

Καραντίνα, Μέρα 19

 6 π.μ

Όταν αποφασίζω να γυμναστώ αυτή είναι η καλύτερη ώρα για να το κάνω. Βάζω τα ακουστικά μου και συνήθως  επιλέγω χαλαρές μπαλάντες για να με ταξιδεύουν. Καμιά φορά πάλι ακούω Podcast. Αναζητώ πάντα ανθρώπους με πάθος. Μου δίνουν ενέργεια και κάπως τους ευχαριστώ. Το ιδανικό είναι να φτάνω στον λόφο  την ώρα που σκάει ο ήλιος. Μια δεύτερη ευκαιρία, μια νέα αρχή, ένα νεύμα για να προχωρήσεις. Αν δεν το έχεις κάνει, έχεις ήδη αργήσει. 

7.30 π.μ

Ιδρωμένη και κατάκοπη φτάνω σπίτι. Ο τηλεφωνητής έχει μήνυμα. Βάζω καφέ να γίνεται και πατάω το κουμπί. Μια φωνή μέσα μου ξέρει. Μου λέει πως θα είναι αυτός ξανά. 

"Μυρτώ καλημέρα. Ο Πέτρος είμαι πάλι. Η δουλειά αποφάσισε να με στείλει για δύο χρόνια στα κεντρικά, στο Λονδίνο. Νιώθω τόσα πολλά συναισθήματα. Άλλοτε βυθίζομαι στις σκέψεις μου και με κατακλύζει η θλίψη και άλλοτε νιώθω πως όλα θα πάνε καλά. Άσε με να σε δω. Πρέπει να σε δω. Φιλιά!"

Ο καφές ξεχείλισε.. Τι θα συμβεί στο επόμενο λεπτό; 

See You Soon, Mauri Toulipa