Τυφλότητα

Απόψε, χθες και κάτι πιο παλιές μέρες

Είχες τα χέρια σου ριγμένα στο στρώμα του κρεβατιού και δεν κουνιόσουν, μόνο τα βλέφαρά σου ανοιγόκλεινες. Συχνά, σαν κάτι να σε πείραζε στα μάτια. Το περιβάλλον που ζεις είναι υγρό, και σε πονάει το σώμα σου, αλλά δεν κάνεις τίποτα για να αλλάξει αυτό. Σου λείπω και αυτό είναι κάτι που το ξέρω. Ξέχασες όμως να το παραδέχεσαι στον εαυτό σου που και που και κάνεις σαν τίποτα να μην συμβαίνει. Δεν αναπνέεις και αυτό γιατί όσοι επιλέγεις σου κόβουν τον αέρα. Ίσως εσύ από πάντα να επιλέγεις αυτούς που ξέρεις ότι θα σου κόβουν τον αέρα. Σαν να το έχεις ανάγκη. Σαν να μην μπορείς την ελευθερία. Κάθε φορά και κάποιος άλλος. Σήμερα έχει λίγο κρύο και το κρασί που πίνεις δεν είναι και τόσο ικανό για να σε κάνει να χαλαρώσεις και να ξεχαστείς απολαμβάνοντας τις ψιχάλες. Το παράθυρο έχει θολώσει και παρατηρείς πως κατεβαίνουν σιγά-σιγά οι σταγόνες. Κάτι ξέχασες να μου πεις φεύγοντας. Και σαν να έφευγες τόσο συχνά τελευταία. Σαν να έφευγες από πάντα με μια εμμονική  σκέψη πως με ξέχασες. Πάντα έβρισκες κάπου να πας. Έβρισκες ανθρώπους να σε βλέπουν για να έχεις πάντα την διαφάνεια να μην βλέπεις. Ακόμα και έτσι αναρωτιέμαι.. τα κατάφερες τελικά; 

 See You Soon, Mauri Toulipa