Ξεχασμένες ψευδαισθήσεις
Οκτωβρίου 27, 2020 |
| On the road / Ξεχασμένες ψευδαισθήσεις |
Είχα ανοίξει τα μάτια μου και χάζευα τα απέναντι μπαλκόνια. Ότι είχαν αρχίσει τα σπίτια να έχουν ξανά κινητικότητα. Σχεδόν 7 και το ξυπνητήρι είχε ακόμα μισή ώρα για να χτυπήσει. Σήμερα η μέρα έχει ραντεβού με φίλους και μερικά ραντεβού που αφορούν την δουλειά. Ας πούμε πως η μέρα θα ξεκινήσει να κυλάει στους γρήγορους ρυθμούς από τις δέκα και μετά. Μέχρι τότε τα πάντα γυρίζουν γύρω μου.
7:30 π.μ
Το ξυπνητήρι μου έχει ήπιους τόνους.. δεν μπορώ την απότομη εισαγωγή τα πρωινά. Θέλω τα πράγματα να συμβαίνουν αργά και όμορφα, αφήνοντας μερικά γέλια στο κρεβάτι να με ζωντανεύουν. Βάζω μουσική, πλένομαι και βάζω τα αθλητικά μου. Δεν έχει βάλει κρύο ακόμα, αν και ο καιρός είναι ιδιαίτερος. Δεν το έχει με την μετάβαση τελευταία. Κάνει και αυτός τα δικά του. Σήμερα είπα να αλλάξω διαδρομή και να ανέβω στον λόφο. Έχει την απαραίτητη δόση οξυγόνου και θέας που χρειάζομαι. Πολλές φορές δεν το καταλαβαίνουμε, αλλά το να παίρνουμε την απαραίτητη απόσταση από τα πράγματα βοηθάει. Έτσι δεν είναι; Ανεβαίνοντας αναρωτιέμαι, πόσο έχει ακόμα; Στα ακουστικά μου παίζει ένα τραγούδι που μόλις το έμαθα και μου έχει πάρει λίγο το μυαλό.
Πάει κάπως έτσι,
"Even when you're feeling warm / Ακόμα και όταν αισθάνεσαι ζεστός
The temperature could drop away/ Η θερμοκρασία μπορεί να πέσει
Like four seasons in one day/ Σαν τέσσερις εποχές σε μία ημέρα"
10:00 π.μ
Είμαι ήδη στην στάση και περιμένω το λεωφορείο. Η πρώτη συνέντευξη της μέρας και ήδη το άγχος μου είναι εδώ. Ποιος θα είναι άραγε αυτός ο άνθρωπος; Σε κάθε αρχή, σε κάθε στάση τόσες απορίες. Θα καθίσουμε στο αγαπημένο μου καφέ, το μέρος είναι γνωστό, όλα είναι υπό έλεγχο μονολογώ. Και μονολογώ συχνά, είναι αλήθεια. Επόμενη στάση και κατεβαίνω. Είχα ήδη βρει το κατάλληλο τραπέζι και κατευθύνθηκα εξαρχής προς τα εκεί. Μα γιατί οργανώνουμε τα πάντα τόσο πολύ; Γιατί χανόμαστε στην μετάφραση;
13:00 μ.μ
Οι άνθρωποι με εκπλήσσουν τελευταία. Σας έχει συμβεί ποτέ; Εκεί που έχεις σταματήσει να έχεις πίστη σε αυτούς κάτι αλλάζει και οι ισορροπίες της βολικής και ανύπαρκτης καθημερινότητας ανατρέπονται. Η συνέντευξη είχε να κάνει με την αναδιαμόρφωση της "κοινής λογικής" και πως αυτή μας βυθίζει. Γιατί είναι αναγκαία τα κουτάκια στη ζωή μας; Κοιτάω έξω από το παράθυρο, τους περαστικούς, τα αντίο και μερικές σοκολάτες από το ζαχαροπλαστείο απέναντι.
17:00 μ.μ
Περπατώντας στα στενάκια του μυαλού μου και στον πεζόδρομο για να φτάσω στο καφέ που οι φίλοι ήδη περιμένουν, τα πόδια μου με σταματάνε και ρίχνουν μια ματιά στα βιβλία μιας παράγκας αρκετά ξεχαρβαλωμένης. Ίσως από το βάρος της γνώσης. Θα κάνω το συνηθισμένο μου παιχνίδισμα.
Τυχαία σελίδα, αριθμός 109
" Η ικανότητα ν' αυταπατόμαστε ότι η πραγματικότητα του σήμερα είναι η μόνη αληθινή, αν απ' τη μια πλευρά μας στηρίζει, απ' την άλλη μας κατακρημνίζει σ' ένα κενό χωρίς τέλος, διότι η πραγματικότητα του σήμερα προορίζεται να μας αποκαλυφθεί ψευδαίσθηση του αύριο. Και η ζωή δεν καταλήγει κάπου. Δεν μπορεί να καταλήξει. Αν αύριο καταλήξει, τελείωσε".
Μήπως ότι μαθαίνουμε να πρέπει εν τέλει να το αφήνουμε πίσω μας.. καθώς φεύγουμε;
22:00 μ.μ
Η Λούνα ήδη περιμένει πίσω από την πόρτα. Είναι η ώρα να ασχοληθώ αποκλειστικά μαζί της. Ξανά στους δρόμους. Φτάνω σε έναν διαφορετικό πεζόδρομο. Ίδιον κατά μια έννοια, αλλά διαφορετικό κατά μιαν άλλη. Ξεκίνησα να της μιλάω και αυτή έδειχνε να θέλει να μάθει πως τα πήγα και σήμερα. Δεν έκρινε ούτε για μια στιγμή τους φόβους μου. Ή μήπως το έκανα εγώ; Η ψευδαίσθηση είναι παρόν. Η μέρα άλλαξε.
Εσύ το κατάλαβες;
*Απόσπασμα από το βιβλίο, Ένας, Κανένας Και Εκατό Χιλιάδες του Λουίτζι Πιραντέλλο.
See You Soon, Mauri Toulipa
0 Comments