Ποιος τόλμησε να αναπνεύσει;

Προς Αεροδρόμιο

Βρίσκομαι στο μετρό, κάθομαι σε μια γωνία, ενώ φοράω την αδιάφορη μάσκα και τα ακουστικά μου. Αισθάνομαι να έχει μια ησυχία ο χώρος, μα γύρω μου ο κόσμος στέκει ασφυκτικά κοντά ο ένας στον άλλον. Έχω λίγες στάσεις ακόμα.

Τα μάτια μου σαν να χορεύουν, κοιτούν εδώ, εκεί, στο βάθος, έναν όμορφο ξανθό, την μαντίλα μιας κυρίας που δείχνει αριστοκρατική, ένα μωρό στο καρότσι που δεν ενδιαφέρεται καθόλου για τους ανθρώπους με τις μάσκες και τον εαυτό μου από το τζάμι του παραθύρου. Ξαφνιάστηκα όταν με κοίταξα. Στην αρχή αδιάφορα και λίγα δεύτερα μετά με κατάλαβα.

Δεν ξέρω αν σκέφτομαι ή τι μπορεί να σκέφτομαι.

Δεν δίνω μεγάλη βαρύτητα στις σκέψεις μου τον τελευταίο καιρό. Και όταν δίνω γελάω λίγο. Μπορούν να ενώσουν κάθε μικρή πληροφορία από το παρελθόν, -υπαρκτή ή ανύπαρκτη- και με την  ανάσα που καλεί το μέλλον εδώ, αναρωτιέμαι ποιος ανόητος τόλμησε να αναπνεύσει.

Δεν είδα. Δεν βλέπω.

Το τώρα συχνά είναι σαν βουβός κινηματογράφος και δυσκολεύεσαι μέχρι να βρεις την μαγεία της ύπαρξης σου σε αυτό. Ίσως το παρελθόν να το ονόμαζα μελωδία και το μέλλον να το βάφτιζα κάτι σε βαθιά επιθυμία. Το τώρα είναι πάντα σιωπή. Ό,τι και να φωνάζει, για μένα είναι πάντα σιωπή.

Το πρόσωπό μου είναι ζεστό και νιώθω την ηρεμία της αναπνοής μου. Παλιά την αγνοούσα, δεν με θυμάμαι συχνά να την παρατηρώ. Τώρα όμως την νιώθω σε κάθε ανάσα και οι μελωδίες από το παρελθόν μου παίζουν απαλά, σαν να έχουν μείνει σε κάποια άλλη στάση. Σήμερα νιώθω τον βουβό κινηματογράφο να παίζει σε μια νέα παράσταση. Δεν νομίζω πως σκέφτομαι κάτι.

Ίσως η κοπέλα στο παράθυρο.

***

See You Soon, Mauri Toulipa