Χωρίς μάσκα στον κήπο των συναισθημάτων

Ακόμα μια καραντίνα μέσα σε μια καραντίνα που ποτέ δεν έληξε. 

Στο ίδιο μπαλκόνι με καινούριο καφέ στο ποτήρι και με προσπάθεια να ανανεώσω την ματιά μου σκέφτομαι τι ωραία που θα ήταν να βρισκόμουν στο Jardins d'Étretat πάνω από τους βράχους της ακτής της Αλάμπστερ, στην Νορμανδία. Η μόνιμη έκθεση σύγχρονων γλυπτών είναι μια αδιαίρετη αρχιτεκτονική οντότητα για αυτό το μέρος. 

Σκέφτομαι να περπατάω ξανά χωρίς μάσκα, να ξεχνάω για λίγο την αναπνοή μου και να χάνομαι στους κήπους των συναισθημάτων, εκεί που ο καλλιτέχνης (Samuel Salcedo) έχει συλλάβει και αποθανατίσει τις πιο απρόβλεπτες εκφράσεις, όπως την προσδοκία ενός φιλιού ή την ενόχληση, την εξάντληση ή την ικανοποίηση, τον πόνο ή την ευχαρίστηση. Η ερμηνεία που δίνεται σε αυτά τα πρόσωπα εξαρτάται κυρίως από το βλέμμα του θεατή. Πόσο μου έχει λείψει να ταξιδεύω μέσα σε νέους δρόμους. Τα γλυπτά αυτά ονομάζονται σταγόνες βροχής. 

Με φαντάζομαι να φτάνω στον κήπο Zen με το backback μου στην πλάτη, την κάμερα, τα γυαλιά μου, να φοράω το άσπρο αγαπημένο μου καπέλο και να περπατάω ανάμεσα στα φυτά. Λέγεται πως μέσα σε αυτόν τον κήπο, αντικατοπτρίζεται η ιδέα του καλού και το ξύπνημα του μέσα μας. Ο κήπος αντιπροσωπεύει την αρμονία της ένωσης της ανθρωπότητας και της φύσης. 

Πόσο ωραία θα ήταν να βρεθώ μετά και στο Bordeaux που είναι μία από τις μεγαλύτερες οινοπαραγωγικές πόλεις του κόσμου, να φτάσω στην όχθη του ποταμού Garonne και να κάνω μία στάση στο χωριουδάκι του St. Emilion. Εκεί θα βρω το οινοποιείο της περιοχής με τη μεγαλύτερη αίγλη που είναι το Cheval Blanc. Είναι δύσκολο να μπεις, αλλά μπορείς να τα καταφέρεις αν ψαχτείς από νωρίτερα. Περπατάω ήδη στους αμπελώνες, και μαθαίνω για την ιστορία της τοποθεσίας αυτής. Είναι μαγικά και ίσως ουτοπικά θα έλεγα. 

"Αυτό που κάνει ένα κρασί υπέροχο έγκειται στην ικανότητά του να βελτιώνεται με τα χρόνια". Αν το σκεφτείτε βαθύτερα έτσι είμαστε και εμείς. Το να ωριμάζεις είναι τόσο όμορφο και παρόλα αυτά είναι κάτι που απωθεί και φοβίζει τον περισσότερο κόσμο. Έφτασα ήδη στο κελάρι που φυλάσσονται τα κρασιά και μόλις έμαθα πως κάθε φιάλη πρέπει να ξαπλώνει έτσι ώστε ο φελλός να παραμένει μόνιμα υγρός. 

Ίσως να ήταν ωραία να πάω και στην παλιά γραφική πόλη Antibes, που αγαπήθηκε όσο λίγα μέρη του ευρωπαϊκού Νότου. Για την ακρίβεια βρίσκεται ανάμεσα στην Νίκαια και τις Κάννες. Μάλιστα η Νίκαια είναι γνωστή και με το όνομα “Bay of the Angels” («Κόλπος των Αγγέλων»). Περπατάω πάλι στα στενάκια που έχουν λουλούδια και χρώματα, φτάνω στην υπέροχη και στεγασμένη αγορά που είναι ένα στολίδι στο μέρος αυτό και αναζητώ να φτάσω στον αριθμό 8 της Rue du Bas – Castellet, όπου έζησε ο Νίκος Καζαντζάκης. Έξω από το σπίτι, σε μια πινακίδα θα διαβάσεις την εμβληματική φράση, «Δεν φοβάμαι τίποτα, δεν ελπίζω σε τίποτα, είμαι ελεύθερος». Ναι, εκεί θέλω να φτάσω. Ίσως καθίσω και σε ένα παγκάκι, κοντά στον κόλπο να αναλογιστώ τι χάνω, τι έχασα και τι έχω να κερδίσω. 

Εδώ που είμαι στο ίδιο, κλασσικό μικρό μου μπαλκονάκι άρχισε να βρέχει και ο ήχος της βροχής με επανέφερε στο τώρα. Σκέφτηκα ξανά τον κήπο των συναισθημάτων. Δεν έχω παράπονο, ταξίδεψα και σήμερα. 

Ακούω Nina Simone και νιώθω ευτυχισμένη. 

***

Μην διστάζετε να δημιουργείτε ένα διαφορετικό πλαίσιο για να ταξιδεύετε με το μυαλό σας. Αφήνω τις πηγές εδώ για να ψαχτείτε και να δείτε τι μάγεψε το δικό μου μυαλό σήμερα. 

Ένα από τα θαύματα της Νορμανδίας: Jardins d'Étretat

Αμπελώνες. Το μυθικό:  Château Cheval Blanc

H Παλιά γραφική πόλη, Antibes

See You Soon, Mauri Toulipa