Ερημίτης

Ακόμα και οι αισθήσεις μπερδεύονται καμιά φορά 

Και μέσα στην παραφροσύνη του χρόνου αδυνατείς να τις προλάβεις

Κατηφορίζεις το δρομάκι που συνήθως σε φέρνει σε διασταύρωση δρόμων

Και ο αέρας που μας χτυπά εκεί, εσένα δεν σ’ αγγίζει

Και δεν μυρίζεις πια τα λουλούδια και οι αισθήσεις σου χάνονται 

Με το πέρασμα των ανθρώπων.

Δειλά-δειλά σαν βγεις στο πέρασμα και ακουμπήσεις το γρασίδι

Δεν θα νιώθεις την ξεγνοιασιά της στιγμής, κάτι δεν θα βλέπεις

Και περνάνε αμάξια, κόσμος και κάποιοι γνωστοί σαν περαστικοί

Δεν αντιδράς και χάνεσαι στις σκέψεις, που μόνες σου έχουν απομείνει

Και με ποιον να τις μοιραστείς, που δεν καταλαβαίνουν

Και νιώθεις την υγρασία του κορμιού σου και ξέρεις πως βαθιά μέσα σου

Υπάρχει μια ακίδα συγκεκριμένης απόχρωσης, μοναδικής ερμηνείας

Θα γυρίσεις προς τα πίσω, μα κάτι ξέχασες να δεις

Και πάντα το κάνεις αυτό, πάντα αφήνεις περιθώρια κενά και ξεχασμένα

Η γεύση σε γυρνάει στα γνωστά που προσπαθούν να σου θυμίσουν 

Μα η νόηση πια έγινε παρανόηση και πώς να το φανταστείς 

Που μόνος κλείστηκες στην ψύχωση μιας αλλοτινής στιγμής

Κάποιας  περασμένης ώρας που βυθίστηκε νωρίς 

Και όλα τα παραπάνω και δίχως τίποτα από τα παραπάνω

Μούδιασες και η διασταύρωση παραμένει έρημη και περιμένει

Σαν ερημίτης γυρνάς και παραπατάς στην προσπάθεια να βρεις 

Της γης τα απομεινάρια που κάποτε περπάτησες