Υστερόγραφο

Κάθομαι στην φθαρμένη πολυθρόνα του σαλονιού σου. Εσύ είσαι στην δουλειά, έφυγες βιαστικά το πρωί με την κούπα σου στο χέρι. Πίνεις τον καφέ σου όσο οδηγείς για να φτάσεις στην δουλειά. Στην διαδρομή θυμώνεις πάντα με κάποιον στον δρόμο. Κάποιον που μπήκε στον δρόμο σου απότομα, με κάποιον που δεν άφησε τον πεζό να περάσει. Θυμώνεις και εγώ πάντα γελάω. Πάλι σου λέω σε πειράξαν; 

Είσαι η γλυκιά αδερφή ψυχή μου. Μένω σε αυτή την πολυθρόνα για το υπόλοιπο δίωρο, να διαβάζω ένα από τα βιβλία που είχες στο κομοδίνο. Το πρώτο που έπιασε το χέρι μου. Δεν διάβασα το οπισθόφυλλο. Δεν ήθελα να ξέρω την ιστορία που περιείχε ο κόσμος μέσα σε αυτό. Δεν ήθελα να ξέρω αν ο μαριονετίστας της Νέας Υόρκης είναι μανιακός με το σεξ, αν πηγαίνει με άλλες και σε καμία περίπτωση δεν ήθελα να μάθω τα συναισθήματα του. Ούτε της γυναίκας του. Για την ακρίβεια δεν ήθελα να ξέρω τίποτα. Ήθελα απλά να διαβάζω μερικές λέξεις και προτάσεις. Δεν ήθελα να ξέρω ποια είναι τα ονόματα των πρωταγωνιστών, ούτε να γνωρίζω εξ αρχής πως σε αυτό το βιβλίο ο συγγραφέας δείχνει πόσο ασυνεπείς είναι οι άνθρωποι, οι οποίοι μπορούν σοφιστικά να εξηγήσουν την όποια ανήθικη ή αήθικη συμπεριφορά τους, κινούμενοι σε μια κοινωνία που βρίσκεται σε μεταιχμιακή κατάσταση. Δεν θέλω να ξέρω αν στην ουσία το βιβλίο έχει να κάνει με την απώλεια και την αποτυχία. Τίποτα δεν θέλω να ξέρω και ήδη στην πολυθρόνα έχω αλλάξει πολλές στάσεις, που δείχνουν το βιβλίο να με έχει απορροφήσει. 

Δεν έχω διαβάσει πολύ. Εσύ νομίζω το αγαπάς και θυμάμαι να μου λες πως σου έχουν μείνει μονάχα λίγες σελίδες για να το τελειώσεις. Έχεις διάφορες ανησυχίες στο μυαλό σου τελευταία και το καταλαβαίνω, αλλά πραγματικά ποτέ δεν ανησύχησα για σένα. Ξέρω πως θα τα καταφέρεις και θα φέρεις την ζωή σου τούμπα όσες φορές και αν χρειαστεί για να κάνεις τα πάντα όπως σου αρέσουν. Πιάνω το κινητό μου και διαβάζω μια κριτική που έχουν κάνει για το βιβλίο. Συνήθως μισώ να το κάνω, αλλά συχνά το κάνω. Πέφτω σε μια πρόταση που λέει, "Έχω ιδιαίτερη αδυναμία σ' ένα βιβλίο. Οι πιο πολλοί το μισούν. Δεν είναι βέβαια αυτός ο λόγος που μου αρέσει, απλά το λέω να υπάρχει κάπου και αυτό. Το αγαπώ γιατί πιστεύω πραγματικά ότι έχει πολλή ελευθερία μέσα του". Ας πούμε εγώ αγάπησα αυτή την προσέγγιση. 

Όταν γυρίσεις από την δουλειά θα σε ρωτήσω την γνώμη σου και ίσως σου θυμίσω με αυτό τον τρόπο πως πρέπει να το τελειώσεις. Έχω έρθει να μείνω λίγες μέρες σπίτι σου, μου είχες λείψει τόσο πολύ. Τι και αν τα λέμε καθημερινά με τις ώρες στο τηλέφωνο. Τελευταία οι μέρες μας ήταν γεμάτες και παρόλα αυτά μιλούσαμε κάτω από τα σκεπάσματα στις 2 το βράδυ. Είχαμε τόσα να πούμε. Πάντα έχουμε τόσα πολλά να λέμε. Κλείνω το βιβλίο και το βάζω στην θέση του. Πίνω την τελευταία γουλιά καφέ και ανυπομονώ να γυρίσεις. Θα πάμε να περπατήσουμε στην θάλασσα. Σήμερα είναι η τελευταία μέρα που είμαι εδώ. Αύριο θα φύγω! Νομίζω ακούω κλειδιά.. Ναι, τελείωσες με την δουλειά και χαίρομαι τόσο που σε βλέπω. Είσαι δικός μου άνθρωπος εσύ και αυτό σου δίνει την απόλυτη ελευθερία να είσαι Εσύ! Δεν βρίσκω τίποτα καλύτερο που να περιγράφει την αγάπη μας. 

***

See You Soon, Mauri Toulipa