Προσ-δοκώ

Αθήνα, Μάρτιος

Ένα βράδυ από τα προηγούμενα μιλούσα με την φίλη μου, που ζει σε άλλη πόλη -πρέπει η ώρα να ήταν δύο, τότε που έχει απόλυτη ησυχία ο κόσμος- και μοιραζόμασταν διαφορετικές οπτικές, σχετικές με τις προσδοκίες. Μ' αρέσει πολύ όταν το κάνουμε αυτό και το ξέρεις. 

Ας πούμε πως η πρώτη σκέψη μας, είναι πως οι προσδοκίες μας τρέφουν όταν υπάρχει ένα χάσμα ανάμεσα σε αυτό που ζούμε και σε αυτό που θέλουμε να ζήσουμε. Μιαν άλλη πάλι, λέει πως οι προσδοκίες είναι μια φυλακή που μας εμποδίζει στο να δούμε τις καταστάσεις ακριβώς όπως είναι και αναμένουμε ένα διαφορετικό αποτέλεσμα. Οι προσδοκίες ίσως να τρέφουν αυταπάτες και να καλουπώνουν συμπεριφορές. Όμως ίσως οι προσδοκίες να μπορούν να λειτουργούν και βοηθητικά, να μας εξελίσσουν ή να μας κάνουν να στοχεύουμε σε παραπάνω για τον εαυτό μας και όχι μόνο, πράγματα. 

Προσδοκία. Παραθέτω την ελπίδα μου, κάπου εξωτερικά, σε κάποιον άλλον. Κρύβει πιθανή καταστολή της τωρινής στιγμής σου. Σε φυλακίζει ασυναίσθητα σε μια μελλοντική συνθήκη. Καταστέλλει την δράση σου στο τώρα, υπόσχοντας ένα διαφορετικό αύριο. 

Άκου λέξη. Σε ξεγελάει. Σε πτωχεύει και κάνει την ελπίδα έρμαιο του μυαλού σου. Γιατί κάπου εκεί μπορείς να έρθεις και αντιμέτωπος με μια βαθιά και εσωτερική καταστροφή. 

Όμως, μπορεί να είναι και μια λέξη που σε κρατάει όρθιο, όταν τα πάντα πάνε στραβά. Βοηθάει η ελπίδα σε μια ιδέα για ένα καλύτερο μετά.. αν είναι αυτό αρκετό. Είναι; 

Ίσως όμως, όλη αυτή η συζήτηση να είναι και μια φοβική εκδοχή και η μανία μας για έλεγχο να πρωταγωνιστεί και εδώ. 

Παρ' όλα αυτά και εγώ καμία φορά ξεχνιέμαι και προσδοκάω μια αληθινή υπόκλιση συναισθήματος, άνευ προηγουμένου. 

Δεν ξέρω τελικά σε τι καταλήξαμε. 

Εσείς τι γνώμη έχετε σχετικά με τις προσδοκίες; 

See You Soon, Mauri Toulipa