Στην πόλη τον Ιούλιο

Έχω καθήσει στο πάτωμα, στο μόνο μέρος που μπορώ να βρω λίγη δροσιά και διαβάζω ένα βιβλίο που δεν μου αρέσει και δεν ξέρω γιατί μου το κάνω αυτό και εξακολουθώ να περνάω μέσα στις σελίδες του την ώρα μου. Το τασάκι είναι γεμάτο από εχθές, δεν το έχω αδειάσει και μάλλον δεν θα το αδειάσω ακόμα. Έχω δύο τσιγάρα και όπως φαίνεται θα πρέπει να πάω στο παρακάτω ψιλικατζίδικο να αγοράσω το επόμενο πακέτο. Ο κύριος Νίκος, μα τι παππούς είναι αυτός. Όλοι θα θέλαμε έναν τέτοιο. "Μην καπνίζεις τόσα πολλά ρε μάτια μου".. "θα φύγεις για καλοκαίρι;".. "να θυμάσαι κόρη μου, ποτέ μην χαριστείς σε κάτι φτηνό. Υπομονή να έχεις μέχρι να σε βρει". Δικά του λόγια είναι. Κάθε φορά που φεύγω από κει με χαιρετάει και μου αφήνει λέξεις άλλες, να έχω να θυμάμαι για το υπόλοιπο της μέρας. Καμιά φορά αν νιώθω μόνη στην πόλη, θα περάσω από εκεί -ακόμα και αν δεν χρειάζομαι κάτι- να πάρω ένα πακετάκι τσίχλες, ίσα για να πούμε δύο κουβέντες. Είναι από τους παλιούς στην πόλη, το μαγαζάκι του θυμίζει άλλη εποχή, θυμίζει και λίγο μαγαζί του χωριού. Στο ασανσέρ για το σπίτι, ανεβαίνοντας τους ορόφους σκέφτομαι να πάω να δω καμία ταινία στο θερινό στο Θησείο απόψε. Δεν ξέρω τι παίζει, θα μπω να δω. Λέω να βάλω και τα καινούρια μου πέδιλα, να πάρω και ένα κοκτέιλ με ποπ κορν, ωραία θα βγει και η σημερινή μέρα. Μου έπεσαν τα κλειδιά, μόνο να μπω σπίτι μου θέλω. Ένα μπάνιο επιβάλλεται, θα αδειάσω και το τασάκι, ίσως να κάνω και ένα τσιγάρο λιγότερο για χάρη του κυρ Νίκου..

See You Soon, Mauri Toulipa