Ζωή σε πράξεις | Δεσμοί

Πράξη πρώτη

Ξεκίνησα από το προηγούμενο βράδυ να αναρωτιέμαι για το αν θα φανείς.

Θυμάμαι τον διάλογο της αλεπούς με τον μικρό πρίγκιπα, πόσο κοντά βρίσκεται στο συναίσθημά μου. Η αναταραχή δεν μου ταιριάζει, δεν με κολακεύει και δεν μου πηγαίνει. Ίσως να με φθείρει και λίγο. Ξέρετε για ποιον διάλογο γράφω; Γι' αυτόν που κάνει λόγο για το εξημέρωμα, για τους δεσμούς, για τις παρεξηγήσεις που δημιουργούν οι λέξεις και για την λαχτάρα της συνάντησης και την εξουθένωση που νιώθεις καθόσον  περιμένεις. 

Εσύ εμφανίστηκες έτσι απλά από το πουθενά και χωρίς να μου είσαι κάτι τόλμησες να πεις πως θες να υπάρξεις στα μάτια μου. Χωρίς πολλά-πολλά. Χωρίς ατελείωτους διαλόγους. Το απαίτησες και η παρουσία σου με ξάφνιασε. Χρησιμοποίησες τις λιγότερες λέξεις που περιείχαν το μεγαλύτερο ενδιαφέρον.

Για μέρες πήγαινες και ερχόσουν. Ένιωθα σαν να με χαρτογραφούσες. Η μέρα που νόμιζες πως σε είδα, ήταν απλά η μέρα που είπα να σταματήσω να φοβάμαι. Δεν ήξερες πως σε κοιτούσα πάντα καθώς έφευγες. 

Πράξη δεύτερη

Κατεβαίνω τις σκάλες. Τα σκαλοπάτια σταθερά είκοσι δυο. Πάντα τόσα. Πόσοι να τα έχουν πατήσει άραγε; Άνθρωποι ξένοι για μένα ή και πολύ γνωστοί. Άνθρωποι κλαμένοι, ερωτευμένοι, μεθυσμένοι.. άνθρωποι άλλων ανθρώπων ή και δικοί μας άνθρωποι. 

Αναπολώ αυτό το πρωινό. Η τελευταία μέρα που είχα νιώσει μόνη μέσα στο χάος του κόσμου.

Λίγο μετά φάνηκες και είπες να μείνεις..

Η τρίτη πράξη αυτή την φορά δεν έχει ανάγκη να ειπωθεί. Ήταν μόνο γι' αυτούς η συνέχεια.

Υ.γ Για τους ανθρώπους που τόλμησαν να υπάρξουν. 

See You Soon, Mauri Toulipa