Ξέχασα τον παλιό μου εαυτό στην τελευταία οδό που κατοικούσα για χρόνια. Για χρόνια και χρόνια. Ο αέρας γέμισε τις φλέβες μου με μια υπόσχεση επαναδιαπραγμάτευσης με την ζωή. Μια διαπραγμάτευση με ένα παρελθόν που αναμοχλεύει την καθημερινότητά μου.  Περπατούσα συχνά επί της άδειας κατηφορικής συνοικίας που έπιανε το μεγαλύτερο μέρος του τετραγώνου, την γωνιακή εκείνη που δεν θυμάμαι τ' όνομα της και που κρυβόταν από πολλές φυλλωσιές. Καθόμουν στα σκαλάκια να ρεμβάσω περαστικούς, όμως ποτέ δεν θυμάμαι να διάβασα την πινακίδα. Δεν ήξερα που έστεκα. Ξεχαρβαλωμένη ταμπέλα, με τα μισά γράμματα σβησμένα και χρώματα που προσπαθούσαν να καλύψουν τον τόπο. Λίγα μέτρα από την πολυκατοικία που στέγασε τα πιο ρομαντικά μου όνειρα. 

Για χρόνια και χρόνια το καφέ-μπαρ εκεί έκλεινε πριν την ώρα του και με μια ανάσα πρόφταινα και πετύχαινα τον άνθρωπο με τα κλειδιά στο χέρι. Πότε-πότε αν είχε κέφια- μάλλον ποτέ- δεν έκλεινε. Έμενε εκεί μέχρι να πάει η ώρα που για χρόνια και χρόνια έτρεχε.. στις δώδεκα. Τώρα δεν είμαι εκεί. Δεν ξέρω καν αν θα υπάρξω ξανά. Άφησα με το καιρό αρκετά αναμμένα τσιγάρα να σβήνουν μοναχά, στο τασάκι εκείνο το πράσινο-σταχτί που είχε σπάσει στις γωνίες από τα πολλά πέρα δώθε. Δεν το αντικατέστησα ποτέ, ούτε εκείνη την οδό. Υπάρχει και θα υπάρχει για χρόνια και χρόνια. Για άλλους τόσους αέρες, με βροχές και ηλιοβασιλέματα. Τα χρώματα του ήλιου το ίδιο θα χτυπάνε από το παράθυρο μέσα. Η πόρτα θα ανοιγο-κλέινει και θα εύχεται μια καινούρια παρουσία στον χώρο. Οι λάμπες θα τρεμοπαίζουν και η κούπα του καφέ μου θα είναι πλέον σε άλλα χέρια. Οι αναμνήσεις μου θα βρίσκονται στο μαξιλάρι με τα πορτοκαλί μικρά λουλουδάκια. Δεν θα είναι υγρό και στο κομοδίνο δεν θα υπάρχει το ραδιόφωνο να παίζει μελωδίες τα πρωινά. Ούτε η κάμερα θα είναι. Μάλλον θα λείπει και αυτή και η μοναξιά δεν θα μπορεί να νιώσει μοναξιά. Τα κλικ θα έχουν σβηστεί, μα ίσως και να υπάρχουν και αυτά στο μαξιλάρι. Υπάρχει μια θεωρία που έγινε πράξη και μια πράξη που δεν πρόλαβε να γίνει θεωρία, γιατί συνέβη σε εκείνα τα κλάσματα που το μάτι δεν πρόλαβε να στάξει. Εδώ που βρίσκομαι για χρόνια και χρόνια πια, συνήθισα να βλέπω ανεμώνες και δεν τις αποχωρίζομαι. Σιγοτραγουδούν με τους αέρες, ο ήλιος μπαίνει και από αυτό το παράθυρο μέσα και το ραδιόφωνο βρίσκεται σε άλλο κομοδίνο, σε άλλον πια όροφο. 

Η επιθυμία να κατοικίσω σε νέα μέρη κάποτε με αναστάτωνε, μα σήμερα που τα πράγματα πια δεν με ταράζουν και οι συνθήκες που φάνταζαν από πάντα δυσλειτουργικές πάψαν να με καθυστερούν. Το τασάκι που άφησα πίσω μου λείπει, μιας και είχε φιλοξενήσει όλες τις στάχτες από ανεκπλήρωτους έρωτες, αμέτρητα δάκρυα από όνειρα που έμειναν στην μέση και χαζορομαντισμούς. Σήμερα όμως ξέρω πως τα πιο χαζά μου, τα πιο παιδικά μου συναισθήματα θα με συντροφεύουν πάντα. Για χρόνια και χρόνια. Με αέρες, βροχές και ηλιοβασιλέματα. Και εσύ θα υπάρχεις πάντα σε εκείνο το τασάκι και σε εκείνο το μαξιλάρι με τα πορτοκαλί λουλούδια. Κανένα αντίο δεν υπάρχει εδώ. Έφτιαχνε το έδαφος να υπάρχει για χρόνια και χρόνια χωρίς να σβήνει σ' εκείνο το μέρος. Το αντίο θυμάται πάντα τον τόπο που ειπώθηκε, ακόμα και στα σιωπηλά και οι ανεμώνες ριζώνουν και θα ριζώνουν εκεί όπου φυσούν ψυχροί άνεμοι και οι αέρες για χρόνια και χρόνια ακόμα το ίδιο θα κάνουν. Θα φυσούν και πια δεν θα υπάρχει φόβος γιατί με τα χρόνια και τα χρόνια μαθαίνεις και αν εύχεσαι να ήξερες νωρίτερα τίποτα δεν θα άλλαζες. Ό πρότερος εαυτός σου θα είναι ο φάρος της συνέχειας σου.

See You Soon, Mauri Toulipa

Ξεκινώντας έχω ήδη αποκλείσει το συναίσθημα. Δεν θα μιλήσω για έρωτα, δεν θα γράψω για τσιγάρα και βόλτες μαζί σου, θα αποκλείσω και το λεξιλόγιο που σε περιτριγυρίζει. Θα αποφύγω να κάνω συζητήσεις με περαστικούς, θα αφήσω τον καφέ να χυθεί έξω από το μπρίκι της γιαγιάς και δεν θα στείλω κανένα μήνυμα. Θα ρίξω τα ρούχα στο καλάθι των αχρήστων και θα κρατήσω για συντροφιά ένα ποίημα. Ίσως και ένα μαντίλι για να μοιάζει με την ιδέα ενός χαδιού. Δεν νιώθω τίποτα και στην ύπαρξή μου κατοικούν τόσα πολλά. Στην πολυθρόνα υπάρχει ένα μπλε πουκάμισο και χωρίς να το τοποθετώ επίτηδες εδώ, μου υπόσχεται θάλασσα. Όχι, συγγνώμη, σβήνω την υπόσχεση. Κρατάω την θάλασσα. Βλέπω απλά ένα μπλε, άθλιο, ξεθωριασμένο πουκάμισο. Δεν θυμίζει τίποτα, δεν είναι καν δικό σου.. πως θα μπορούσε να είναι άραγε. Εσύ δεν φοράς πουκάμισα. Του λείπει και ένα κουμπί, ίσως να βρίσκεται στο πάτωμα ή μπορεί να είναι και σε καμία τσέπη άλλου ρούχου. Σε κάποιο ρούχο μακριά από εδώ.  Μπορεί ένα ρούχο να φέρνει αναμνήσεις; Όπως και να έχει πλέον βρίσκονται όλα στο καλάθι των αχρήστων και χωρίς να προσπαθώ ξέρω πως σε λίγο δεν θα ανήκουν ούτε εκεί. Θα είναι ξεχασμένα και κανείς δεν θα τα συλλογιέται. Ο χρόνος φθαρμένος πια κύλισε και έφυγε μαζί με την ιδιοτέλεια, ενώ πήρε μαζί το εκκρεμές σωματίδιο μιας ξεχασμένης υπόσχεσης. 

Για εκείνο το ρούχο που δεν ξέχασα και ας κάνω πως δεν θυμάμαι. 

See You Soon, Mauri Toulipa

Η μέρα σήμερα δεν ξέρω αν προσθέτει ή αφαιρεί, αν ενισχύει ή κατευνάζει, αν τολμάει να ποντάρει ή τρέπεται σε φυγή.

Ξύπνησα στις 2 το βράδυ. Είχε καιρό το άγχος να μου χτυπήσει την πόρτα και με ξάφνιασε. Βρισκόμουν στο κρεβάτι με το φούτερ και το σορτς. Ένιωθα να ασφυκτιώ. Είδα τον εαυτό μου να μην χωράει στο δωμάτιο. Σηκώθηκα αμέσως και άνοιξα την μπαλκονόπορτα για να μπει αέρας. Μόνο τότε αισθάνθηκα μια κάποια ανακούφιση. Βρέχει και βρέχει δυνατά. Ηρεμώ. Μεγαλώνοντας μαθαίνω γρήγορα να εστιάζω στο κέντρο μου και να επαναφέρω την ισορροπια.

Είναι βαρύ πράγμα η ενηλικίωση. 

Το να καταφέρω να ισορροπήσω όνειρα και πραγματικότητα κάποιες φορές είναι δύσκολο,  οριακά ακατόρθωτο. Ή και όχι, αν έχεις μάθει να λειτουργείς το μυαλό σου με τρόπο που να τον συμφέρει. Στο δικό μου μυαλό αρέσει να παίζει κλιπάκια με σενάρια και όσο και αν τροφοδοτώ το μυαλό μου με όλα τα ωραία και τα θετικά δεν το καταφέρνω πάντα. Δεν μιλάω για τα ψυχαναγκαστικά θετικά που σε ρίχνουν περισσότερο, αλλά γι' αυτά που εστιάζεις στο άλλο αντίβαρο, όταν οι ανασφάλειες για το αύριο δεν λειτουργούν στο on. Βοηθάει πολύ η μετατόπιση γενικά στην διαχείριση του άγχους. Προσοχή όμως. Όχι η αποφυγή. Η μετατόπιση!

Στις 8 ξαναξύπνησα και όλη η υπόλοιπη μέρα με πήγε σέρνοντας. Παρήγγειλα καφέ, -ωραίος- και βρέθηκα ξαφνικά με χρόνο που δεν ήξερα τι να τον κάνω. Η δουλειά του καλοκαιριού πλέον δεν υπάρχει. Νέος μήνας και ένα ακόμα ξεκίνημα που φέρνει όλη την αμφιβολία του κόσμου στις πλάτες μου. Ο κόσμος είναι μεταφορικός εδώ και λειτουργεί μονάχα σαν ποσοστό μέτρησης. 

Την άλλη μέρα ξαναξύπησα στις 8. Η δύναμη της συνήθειας. Σήμερα δεν με φρίκαρε ο χρόνος. Δεν με φρίκαρε το τίποτα και σκέφτηκα αυτή την φορά να επενδύσω σε αυτό τα πάντα. Θέλει υπομονή για να μάθεις να διαχειρίζεσαι τον χρόνο, να ισορροπείς στην κλωστή και να μην φοβάσαι. Όχι πολύ τουλάχιστον. Σήμερα είχα επανέλθει στα φυσιολογικά μου. 

Η ενηλικίωση καμία φορά μας βρίσκει απροετοίμαστους, αλλά αν σταθούμε στην ουσία,  η ενηλικίωση μπορεί να είναι το πιο όμορφο ταξίδι. 

Στην δική μου ενηλικίωση μαθαίνω να αγκαλιάζω τις δύσκολες μέρες. Να αποδέχομαι το άγχος και να το δουλεύω. Στην ενηλικίωση αποδέχομαι και το παιδί που υπάρχει μέσα μου. Δεν το καπελώνω με το προσωπείο του σοβαρού ενήλικα που η ρουτίνα του δεν έχει χώρο γι' αυτό. Ο καθένας έχει τον δικό του χωροχρόνο και θέλω να πάω με την ροή και να ανακαλύψω τους δικούς μου ρυθμούς. Αυτούς που θα λειτουργούν υπέρ μου. Δεν θέλω να χάνομαι στις νόρμες από συνήθεια. Είναι μεγάλο αγαθό η ελευθερία και φέρνει βάρος. 

Με τον καιρό μαθαίνω να με σηκώνω και να με κρατάω σταθερή. Σε ισορροπία και αρμονία. Αναγνωρίζω καλύτερα τους μηχανισμούς μου και οι αντιδράσεις μου βγάζουν νόημα. Η αποδοχή μπορεί να σε βγάλει από δύσκολα μονοπάτια. 

Πόσα έχω μάθει και είναι μόνο η αρχή.

See You Soon, Mauri Toulipa

Ήμουν περίπου πέντε όταν το άκουσα να ηχεί στο σπίτι για πρώτη φορά.

Εκείνη το λάτρευε και θυμάμαι που πάντα σιγομουρμούριζε τους στίχους των τραγουδιών που ακούγονταν.

Ήμουν περίπου δέκα όταν το άκουσα να ηχεί για τελευταία φορά.

Από εκεί και έπειτα αυτή που θα το λάτρευε ήμουν εγώ.

Ο γραφικός της χαρακτήρας από τις κασέτες πλέον έχει ξεθωριάσει.

Ακόμα νιώθω την μελωδία των μπλουζ να με ξυπνάει γλυκά τα Σαββατοκύριακα. 

Το είχα στο ξύλινο έπιπλο δίπλα από την πόρτα, εκεί που το άφηνε και εκείνη όταν μαγείρευε γιατί φοβόταν μη πέσει κάτι πάνω και το χαλάσει.

Κάθε μέρα αφήνω δίπλα του τα κλειδιά και τον καπνό μου, ενώ θα έλεγε κανείς πως περνάω από αυτό το μέρος του σπιτιού σχεδόν σκόπιμα για να του ρίχνω καμιά ματιά και να θυμάμαι εκείνες τις μέρες.

Μια μέρα που είχα αργήσει στη δουλειά έριξα καταλάθος τον καφέ μου πάνω του, έγινε αυτό που φοβόταν εκείνη. 

Λύπη στα μάτια μου, λείπει και εκείνη.

Από τότε δεν έχει υπάρξει μέρα που να μη προσπαθήσω να το κάνω να δουλέψει και πάλι.. πάντα με την ελπίδα πως θα ξανακούσω εκείνα τα μπλουζ κι εκείνη να τα σιγομουρμουρίζει από την κουζίνα.

📌 Λένα (iamlenant