Το κασετόφωνο και εκείνη | Λένα

Ήμουν περίπου πέντε όταν το άκουσα να ηχεί στο σπίτι για πρώτη φορά.

Εκείνη το λάτρευε και θυμάμαι που πάντα σιγομουρμούριζε τους στίχους των τραγουδιών που ακούγονταν.

Ήμουν περίπου δέκα όταν το άκουσα να ηχεί για τελευταία φορά.

Από εκεί και έπειτα αυτή που θα το λάτρευε ήμουν εγώ.

Ο γραφικός της χαρακτήρας από τις κασέτες πλέον έχει ξεθωριάσει.

Ακόμα νιώθω την μελωδία των μπλουζ να με ξυπνάει γλυκά τα Σαββατοκύριακα. 

Το είχα στο ξύλινο έπιπλο δίπλα από την πόρτα, εκεί που το άφηνε και εκείνη όταν μαγείρευε γιατί φοβόταν μη πέσει κάτι πάνω και το χαλάσει.

Κάθε μέρα αφήνω δίπλα του τα κλειδιά και τον καπνό μου, ενώ θα έλεγε κανείς πως περνάω από αυτό το μέρος του σπιτιού σχεδόν σκόπιμα για να του ρίχνω καμιά ματιά και να θυμάμαι εκείνες τις μέρες.

Μια μέρα που είχα αργήσει στη δουλειά έριξα καταλάθος τον καφέ μου πάνω του, έγινε αυτό που φοβόταν εκείνη. 

Λύπη στα μάτια μου, λείπει και εκείνη.

Από τότε δεν έχει υπάρξει μέρα που να μη προσπαθήσω να το κάνω να δουλέψει και πάλι.. πάντα με την ελπίδα πως θα ξανακούσω εκείνα τα μπλουζ κι εκείνη να τα σιγομουρμουρίζει από την κουζίνα.

📌 Λένα (iamlenant