Απόκλιση

Ξεκινώντας έχω ήδη αποκλείσει το συναίσθημα. Δεν θα μιλήσω για έρωτα, δεν θα γράψω για τσιγάρα και βόλτες μαζί σου, θα αποκλείσω και το λεξιλόγιο που σε περιτριγυρίζει. Θα αποφύγω να κάνω συζητήσεις με περαστικούς, θα αφήσω τον καφέ να χυθεί έξω από το μπρίκι της γιαγιάς και δεν θα στείλω κανένα μήνυμα. Θα ρίξω τα ρούχα στο καλάθι των αχρήστων και θα κρατήσω για συντροφιά ένα ποίημα. Ίσως και ένα μαντίλι για να μοιάζει με την ιδέα ενός χαδιού. Δεν νιώθω τίποτα και στην ύπαρξή μου κατοικούν τόσα πολλά. Στην πολυθρόνα υπάρχει ένα μπλε πουκάμισο και χωρίς να το τοποθετώ επίτηδες εδώ, μου υπόσχεται θάλασσα. Όχι, συγγνώμη, σβήνω την υπόσχεση. Κρατάω την θάλασσα. Βλέπω απλά ένα μπλε, άθλιο, ξεθωριασμένο πουκάμισο. Δεν θυμίζει τίποτα, δεν είναι καν δικό σου.. πως θα μπορούσε να είναι άραγε. Εσύ δεν φοράς πουκάμισα. Του λείπει και ένα κουμπί, ίσως να βρίσκεται στο πάτωμα ή μπορεί να είναι και σε καμία τσέπη άλλου ρούχου. Σε κάποιο ρούχο μακριά από εδώ.  Μπορεί ένα ρούχο να φέρνει αναμνήσεις; Όπως και να έχει πλέον βρίσκονται όλα στο καλάθι των αχρήστων και χωρίς να προσπαθώ ξέρω πως σε λίγο δεν θα ανήκουν ούτε εκεί. Θα είναι ξεχασμένα και κανείς δεν θα τα συλλογιέται. Ο χρόνος φθαρμένος πια κύλισε και έφυγε μαζί με την ιδιοτέλεια, ενώ πήρε μαζί το εκκρεμές σωματίδιο μιας ξεχασμένης υπόσχεσης. 

Για εκείνο το ρούχο που δεν ξέχασα και ας κάνω πως δεν θυμάμαι. 

See You Soon, Mauri Toulipa