Diary: Ενηλικίωση και ισορροπίες

Η μέρα σήμερα δεν ξέρω αν προσθέτει ή αφαιρεί, αν ενισχύει ή κατευνάζει, αν τολμάει να ποντάρει ή τρέπεται σε φυγή.

Ξύπνησα στις 2 το βράδυ. Είχε καιρό το άγχος να μου χτυπήσει την πόρτα και με ξάφνιασε. Βρισκόμουν στο κρεβάτι με το φούτερ και το σορτς. Ένιωθα να ασφυκτιώ. Είδα τον εαυτό μου να μην χωράει στο δωμάτιο. Σηκώθηκα αμέσως και άνοιξα την μπαλκονόπορτα για να μπει αέρας. Μόνο τότε αισθάνθηκα μια κάποια ανακούφιση. Βρέχει και βρέχει δυνατά. Ηρεμώ. Μεγαλώνοντας μαθαίνω γρήγορα να εστιάζω στο κέντρο μου και να επαναφέρω την ισορροπια.

Είναι βαρύ πράγμα η ενηλικίωση. 

Το να καταφέρω να ισορροπήσω όνειρα και πραγματικότητα κάποιες φορές είναι δύσκολο,  οριακά ακατόρθωτο. Ή και όχι, αν έχεις μάθει να λειτουργείς το μυαλό σου με τρόπο που να τον συμφέρει. Στο δικό μου μυαλό αρέσει να παίζει κλιπάκια με σενάρια και όσο και αν τροφοδοτώ το μυαλό μου με όλα τα ωραία και τα θετικά δεν το καταφέρνω πάντα. Δεν μιλάω για τα ψυχαναγκαστικά θετικά που σε ρίχνουν περισσότερο, αλλά γι' αυτά που εστιάζεις στο άλλο αντίβαρο, όταν οι ανασφάλειες για το αύριο δεν λειτουργούν στο on. Βοηθάει πολύ η μετατόπιση γενικά στην διαχείριση του άγχους. Προσοχή όμως. Όχι η αποφυγή. Η μετατόπιση!

Στις 8 ξαναξύπνησα και όλη η υπόλοιπη μέρα με πήγε σέρνοντας. Παρήγγειλα καφέ, -ωραίος- και βρέθηκα ξαφνικά με χρόνο που δεν ήξερα τι να τον κάνω. Η δουλειά του καλοκαιριού πλέον δεν υπάρχει. Νέος μήνας και ένα ακόμα ξεκίνημα που φέρνει όλη την αμφιβολία του κόσμου στις πλάτες μου. Ο κόσμος είναι μεταφορικός εδώ και λειτουργεί μονάχα σαν ποσοστό μέτρησης. 

Την άλλη μέρα ξαναξύπησα στις 8. Η δύναμη της συνήθειας. Σήμερα δεν με φρίκαρε ο χρόνος. Δεν με φρίκαρε το τίποτα και σκέφτηκα αυτή την φορά να επενδύσω σε αυτό τα πάντα. Θέλει υπομονή για να μάθεις να διαχειρίζεσαι τον χρόνο, να ισορροπείς στην κλωστή και να μην φοβάσαι. Όχι πολύ τουλάχιστον. Σήμερα είχα επανέλθει στα φυσιολογικά μου. 

Η ενηλικίωση καμία φορά μας βρίσκει απροετοίμαστους, αλλά αν σταθούμε στην ουσία,  η ενηλικίωση μπορεί να είναι το πιο όμορφο ταξίδι. 

Στην δική μου ενηλικίωση μαθαίνω να αγκαλιάζω τις δύσκολες μέρες. Να αποδέχομαι το άγχος και να το δουλεύω. Στην ενηλικίωση αποδέχομαι και το παιδί που υπάρχει μέσα μου. Δεν το καπελώνω με το προσωπείο του σοβαρού ενήλικα που η ρουτίνα του δεν έχει χώρο γι' αυτό. Ο καθένας έχει τον δικό του χωροχρόνο και θέλω να πάω με την ροή και να ανακαλύψω τους δικούς μου ρυθμούς. Αυτούς που θα λειτουργούν υπέρ μου. Δεν θέλω να χάνομαι στις νόρμες από συνήθεια. Είναι μεγάλο αγαθό η ελευθερία και φέρνει βάρος. 

Με τον καιρό μαθαίνω να με σηκώνω και να με κρατάω σταθερή. Σε ισορροπία και αρμονία. Αναγνωρίζω καλύτερα τους μηχανισμούς μου και οι αντιδράσεις μου βγάζουν νόημα. Η αποδοχή μπορεί να σε βγάλει από δύσκολα μονοπάτια. 

Πόσα έχω μάθει και είναι μόνο η αρχή.

See You Soon, Mauri Toulipa