Γράμμα σε σταχτοδοχείο
Φεβρουαρίου 21, 2022
Προχθές βρήκα ένα γράμμα σε σταχτοδοχείο, ήταν ένα καφενείο στο Κουκάκι. Περπατούσα σε ένα στενάκι εκεί, μόλις είχα φύγει από την τράπεζα, ήμουν και λίγο θλιμμένη το βρήκα τυχαία και έκατσα. Δεν θυμάμαι να είδα το όνομά του, θυμάμαι όμως πόση εντύπωση μου έκαναν οι λέξεις που ήταν χαραγμένες πίσω από κάθε καρέκλα. Οι καρέκλες δεν ήταν οι κλασσικές -υπάρχουν δεν υπάρχουν κλασσικές καφενειακές καρέκλες; νομίζω πως υπάρχουν-, είχαν διαλεχτά χρώματα με αναμείξεις καμιά φορά. Λοιπόν, για να φανταστείς σε μια τιρκουάζ καρέκλα έγραφε, "χάιδεψε το πρόσωπο", μια μουσταρδί έγραφε "φύτεψε έναν σπόρο" μα πολύ εντύπωση εμένα μου έκανε η καφέ καρέκλα. Η κλασσική. Έγραφε, "εσύ για που το έβαλες". Έλα μου ντε, σκέφτηκα από μέσα μου. Σιγά μην το έλεγα και δυνατά. Μάλλον το είπα, γιατί ο καφετζής μου λέει, "σιγά ρε μάτια μου, ποιος ξέρει και που πάει; Εγώ ζωγφράφος ήθελα να είμαι, και να είμαι μόνο αυτό. Είμαι όμως ένας καφετζής που κάθε τόσο ζωγραφίζει και λιγάκι.. και κανείς δεν με ξέρει". Ωραίος τύπος σκέφτηκα, αλλά σιγά μην το έλεγα δυνατά, μάλλον το είπα. Κερασμένος ο καφές σου από τον ζωγράφο είπε και γέλασε, είπα και γω ευχαριστώ, τι να πω δηλαδή; Να πω δυνατά την σκέψη μου; Ποια να ήταν και αυτή και που να ήθελε να καταλήξει; Άναψα το τσιγάρο για να το ακουμπήσω απλά στο σταχτοδοχείο, δεν καπνίζω εννοείται αλλά με βοηθάει στο να έχω να κάνω κάπως τα χέρια μου. Να μην στέκουν παράλυτα και αχάιδευτα. Υπήρχαν μέσα σε αυτό κάτι χαρτάκια, κομμένα -ξεσκισμένα θα έλεγε κανείς, εγώ- μου κίνησαν την περιέργεια. Τα έβγαλα και προσπάθησα να διαβάσω τι έλεγαν, είχε και στάχτες ανάμεσά τους και τσιγάρα. Πολλά τσιγάρα. Πήγε να το πάρει ο ζωγράφος, αλλά χωρίς να το σκεφτώ του είπα να το αφήσει έτσι. Πλάκωσε δουλειά και μάλλον του έκανα ποδαρικό γιατί μέχρι πριν λίγο δεν υπήρχε κανείς. Καλύτερα από την μία γιατί χάνομαι ανάμεσα στο πλήθος και δεν με παρατηρούν. Τα χαρτάκια γράφουν τις εξής λέξεις, κεραμική κούπα, λαϊκή, συγγνώμη, λυπάμαι, πάμε, εγώ -τουλαχιστον 5 φορές το εγώ και ούτε μια το εσύ- και την φράση είναι όπως είναι. Με κούρασε λίγο, δεν ήθελα πια να το βάλω σε σειρά. Στο μυαλό μου έχτισα την δική μου ιστορία και κράτησα αυτή. Έτσι και αλλιώς η αλήθεια καμιά φορά δεν υπάρχει. Είναι απλά αυτή που έχουμε σχηματίσει εμείς στο μυαλό μας και καμιά φορά μπορεί αυτή να είναι και αρκετή. Στην τράπεζα με θύμωσαν πρωί-πρωί. Ο καφές τελείωσε και εγώ ακόμα δεν ξέρω που πηγαίνω. Αν με ρωτήσουν θα πω απλά πως πάω κάπου, και θα αφήσω έτσι να αιωρείται ένα μυστήριο. Ζωγράφε φεύγω, πάω κάπου! Γέλασε ο μάγκας. Και εγώ έχω να πάω κάπου, απλά λίγο αργότερα.
Τέλος.
0 Comments